Χωριάτες είμαστε

Χωριάτες είμαστε δικασμένοι και μοιραίοι, όπως έλεγε ένας ποιητής στη δεκαετία του '70. Η φύση και το αχειροποίητο του τόπου είναι αυτό που απωθήσαμε στα υπόγεια των θυρωρείων των πολυκατοικιών των αστικών κέντρων. Η λάσπη αυτό το αγαπητικό πάντρεμα χώματος και βροχής μας έφερνε αλλεργία, θέλαμε τσιμέντο και άσφαλτο εμείς οι χτεσινοί φτωχοί... Άντε να εξηγήσεις πως ο αριθμός εισακτέων στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου και οι πυρκαγιές είναι γεγονότα συνδεδεμένα. Πως εμείς είμαστε οι Γκρίζοι Λύκοι για το αχειροποίητο του τόπου, πως δεν έχουμε τίποτε άλλο από μια φούσκα οικοδομικής που μεγαλώνει από την υστερία μας να έχουμε ένα δικό μας κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Πως η μιζέρια μας βρίσκεται στα όρια του οικογενειακού σαλέ με την πισίνα και του άθλιου δρόμου που είναι η πρόσβασή του. Το τέσσερα επί τέσσερα που περνάει πάνω από την κρατική αδιαφορία στα βόρεια προάστεια γκαζωμένο βρέχοντας τους διαβάτες, δίπλα στις λιμουζίνες των πολιτικών που αδιάφοροι διαβάζουν τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις και έχουν μαύρα παράθυρα για να κρύψουν ότι είναι τυφλοί. Κάτι φτωχομπινέδες με αριθμούς τηλεφώνων από δυτικά βόρεια... Η πυρκαγιά παράγει πλούτο ακόμα και σε μένα που σας ιστορώ, είναι μέρος του βαθύτερου πυρήνα μου. Είναι το να κατουριέμαι πάνω μου ενήλικος, είναι η ερημοποίηση του εσωτερικού μου αχειροποίητου και η μετατροπή του στο όσα βγάζεις τόσος είσαι... Εσείς μουτζώνετε έγώ κάνω αυτοκριτική, απολογούμαι ως δανειστής της φύσης των παιδιών μου... κάποιες φορές ακούω τις κραυγές της μάννας μου της γης στον ύπνο μου, είναι κραυγές ακρωτηριασμού, και στα πενήντα μου νοσταλγώ τη λάσπη της παιδικής μου ηλικίας να γείρω το κεφάλι να λιώσω σαν σώμα και να μη ξερνάει το χώμα.
Χωριάτες είμαστε δικασμένοι και μοιραίοι χτεσινοί φτωχοί σκισμένοι μέσα μας από τα βρώμικα προχτεσινά χνώτα μας ο καθένας η ευθύνη η μετακυλιμένη του διπλανού και άντε τώρα με τόση διάψευση να ανασκουμπώνεσαι πετώντας σαν σκουπίδι είκοσι χρόνια πολιτικής προδοσίας για την καριέρα των πιο χειρότερων να είσαι χωρίς πεποίθηση...

Μονάχα να τα λίγα αστέρια της επόμενης γενιάς και τα λίγα της προηγούμενης και τα λίγα αστέρια αποδώ κι αποκεί, ένα τελευταίο σφίξιμο στα δόντια, κουφάλες δεν θα σας περάσει θα τον κάνουμε Ευρώπη τον τόπο θέλετε δεν θέλετε. Θα δέσουμε τη σπασμένη φτερούγα του αετού, θα υιοθετήσουμε το απέναντι πεύκο, ακόμα και μονάχα για να πούμε ότι δεν κουραστήκαμε, ότι δεν ξεπουλήθηκαν όλοι. Μισοκαμένοι κιόλας μέσα μας στο μυαλό πάντα μια αναδάσωση στις ψυχές και τον τόπο ταυτόχρονα...

( Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Γ. Μίχος)