Ενα ακόμα ποστ για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα

Θεωρώ πως οι κινήσεις που προσπαθούν να γίνουν στα μπλογκς είναι θετικές. Δείχνουν έστω και αργά ότι το φιλότιμο δεν έπαψε να υπάρχει στην Ελλάδα.
Μήπως όμως είναι πολύ αργά; Mήπως θα έπρεπε να είμαστε πιό ευαισθοτοποιημένοι όλοι μας πριν συμβεί αυτό το έγκλημα;
Τόσες οικολογικές καταστροφές συμβαίνουν, αντιδράσαμε ποτέ;
Κι'ας φέρω ένα παράδειγμα. Συζητούσα με κάποιον σήμερα και μου είπε για ολόκληρα χωριά που είναι θαμένα κάτω από τις λίμνες στην Σιβηρία. Ολόκληρα χωριά που πνίγηκαν από το λειώσιμο των παγετώνων. Δεν το γνώριζα. Δεν ήμουν ενημερωμένη. Κανείς δεν είναι αρκετά ενημερωμένος ποτέ για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν έχουμε οικολογική συνείδηση οι Ελληνες, μην κοροιδευόμαστε.
Η Πάρνηθα όμως μας άγγιξε, γιατί ήταν δίπλα μας, γιατί χάσαμε το οξυγόνο μας, ένα μεγάλο κομμάτι από τον εθνικό μας πλούτο. Γιατί αυτό είναι τα δάση της Ελλάδας. Κι'όμως καίγονται. Καίγονται για να γίνουν βιλλίτσες, ξενοδοχεία, εξοχικά, βοσκοτόπια. Εδώ και δεκαεταίες καίγονται. Κοιτάμε τις φλόγες με θλίψη και μετά το ξεχνάμε.
Ακουγα χθες μιά εκπομπή στο Σκάι που σατύριζε. Θύμιζε τις παλιές διαφημίσεις οικοπέδων, υποτίθεται ότι πούλαγαν τα οικόπεδα της Πάρνηθας. Δεκαετίες συνέβαινε αυτό αλλά ποτέ κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Καμμία κυβέρνηση, κανένας πολίτης. Και τα δέντρα γαμότο μου δεν μιλάνε. Ούτε τα ζωάκια. Κι'εμείς που έχουμε φωνή αδιαφορούμε συνήθως.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνει αναδάσωση ή όχι. Δεν είμαι ειδικός. Νοιώθω όμως την ανάγκη να αντιδράσω όπως όλοι μας. Και ελπίζω να μην ξεχαστεί και αυτό όπως ξεχνιούνται όλα.
Θα ήθελα να ελπίζω πως το κράτος θα κάνει κάτι, αλλά ποτέ δεν μπορούσαμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος. Γιατί δεν νοιάζεται. Εδώ δεν νοιαζόμαστε εμείς, γιατί να νοιαστούν εκείνοι;
Θα ακουστούν λόγια πολλά, για ευθύνες, για να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, οι πολιτικές σκοπιμότητες και όλα αυτά που ουδόλως ενδιαφέροντα τα βρίσκω. Αυτό που θα ήθελα να ακούσω είναι ότι κάποιος επιτέλους θα σηκώσει τα μανίκια και θα δουλέψει για το καλό αυτού του τόπου. Πως για μιά φορά ακόμα μπορούμε να αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε ενωμένοι και μπορούμε να μεγαλουργήσουμε. Χωρίς διχόνοια, χωρίς μικροκομματικά συμφέροντα και αυτοσκοπό την προσωπική προβολή.
Ετσι για τα απανθρακωμένα δέντρα, για τα ελαφάκια, τις χελωνίτσες και τα πουλιά. Ας κάνουμε κάτι για τα ζώα που έχουν επιζήσει. Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνουμε. Ας μιλήσουν όσοι γνωρίζουν.
Η οικολογική καταστροφή μοιάζει να είναι ανεπανόρθωτη. Θα ενδιαφερθούμε πραγματικά ή θα το ξεχάσουμε σε λίγο καιρό;
Ας βγει κάτι καλό από αυτό το πένθος. Ας μάθουμε κάτι. Πως είναι υπόθεση όλων μας. Πως δεν μπορούμε να κατηγορούμε κανέναν για τις πυρκαγιές. Γιατί είμαστε όλοι συνένοχοι. Κάθε φορά που γυρνάμε το κεφάλι, κάθε φορά που ανάβουμε φωτιά να ψήσουμε μπριζολάκια στο δάσος, ή καίμε τα χόρτα, ή πετάμε τη γόπα του τσιγάρου και τα μπάζα μας, και σκουπίδια που κάνουν δεκαετίες να λειώσουν.
Ας ξυπνήσει επιτέλους η οικολογική συνείδηση του Ελληνα.

Επρεπε να καεί η Πάρνηθα για να ξυπνήσουμε;



Εδώ θα βρείτε ένα άρθρο για το κόκκινο ελάφι.