Κυκλώπειες οπές

Η Κεφαλονιά απέκτησε ιδιαίτερη σημασία προς το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου, μετά την παρακμή των μεγάλων κέντρων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Το Πάσχα του 2005 επισκέφτηκα την προϊστορική ακρόπολη της Κράνης, κοντά στο Αργοστόλι.

Δεν υπήρχε κανένα έργο ανάδειξης. Αντίθετα, ο χώρος ήταν μέσα στα σκουπίδια και στα μπάζα.

Μια τεράστια ταμπέλα ανέφερε ότι στη συγκεκριμένη θέση, μαζί με δύο άλλες, υλοποιούταν έργο το οποίο είχε ενταχθεί στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα των Ιονίων Νήσων για την προγραμματική περίοδο 2000 – 2006. Ο προϋπολογισμός του έργου 1.467.350 €.

Μια άλλη ταμπέλα, από εκείνες τις καφετιές που δείχνουν το δρόμο για, ή τοποθετούνται σε αρχαιολογικούς χώρους, είχε γίνει σουρωτήρι από τα σκάγια κυνηγών. Μόλις μπορούσες να διακρίνεις γραμμένο “Κυκλώπεια τείχη”.

Το δυσάρεστο με τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι θέσεις όπως αυτή της Αρχαίας Κράνης, όχι και τόσο γνωστές παρά μόνο σε όσους έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επισκέπτονται ξένοι τουρίστες με συχνότητα μεγαλύτερη από ότι οι Έλληνες.

Άντε μετά να τους πείσεις για το δίκιο σου στο ζήτημα των Σκοπίων.

Πόσο βιώσιμο είναι το αειφόρο τίποτε;

«Kι όχι αυταπάτες, προπαντός..» έγραφε ένας μεγάλος ποιητής που έφυγε σχετικά πρόσφατα (Μ. Αναγνωστάκης). Ας πούμε λοιπόν δύο λόγια απλά, σταράτα. Σαν αυτά που συζητιούνται καθημερινά μεταξύ των πολιτών όχι στα διεθνή συνέδρια αλλά στην απλή, καθημερινή πρακτική: κανείς δεν θέλει την ανάπτυξη στο σπίτι του, στην «αυλή» του! Η καλύτερα όλοι την θέλουν αποφλοιωμένη, διαχωρισμένη από το κόστος της, το οποίο θα υποβαθμίσει, θα ρυπάνει την «αυλή» τους (σύνδρομο NIMBY).

Ομως η ανάπτυξη έχει περιβαλλοντικό κόστος. Η κατεξοχήν «αειφορία» είναι μια ουτοπία.
Ο μόνος τρόπος για να οδεύσουμε στην βιώσιμη κοινωνία είναι η βιώσιμη ανάπτυξη, η ανάπτυξη που είναι συμβατή με τη ζωή μας και των επόμενων γενεών.

Ποιά ανάπτυξη είναι βιώσιμη όμως; Ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση μπορούν να είναι βιώσιμοι τομείς; H θα πρέπει να περιοριστούμε στην ανάπτυξη «παροχής υπηρεσιών» και «ενοικιαζομένων δωματίων» και τελικά στην μη ανάπτυξη, το «αειφόρο τίποτε» που ούτε βιώσιμο είναι ούτε παραδίνεται στις επόμενες γενεές; Διότι άλλο είναι να κομπάζεις οικολογικά, με ένα διαρκές «όχι» στα χείλη και άλλο να κάνεις πράξη την περιβαλλοντική σου ευαισθησία με τρόπο που δεν αντιστρατεύεται αλλά αντιθέτως ενισχύει την ανάπτυξη...

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο: Η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Βιομηχανία και Περιβάλλον: συνύπαρξη... (μια παλιά ιστορία..)

Βιομηχανία και Περιβάλλον: συνύπαρξη με τη συμβολή των νέων τεχνολογιών..

κατι μου θυμίζει αυτό... ένα παλιό αρθράκι λίγο μετα το 1992, λίγο μετά το Ριο Ντε Τζανέιρο.. (αχχχ αυτό το 1992 πολλά θα άλλαζε...) Ούτε σε ηλεκτρονική μορφή δεν εχει διασωθεί..

Αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς για να δει οτι τίποτε, μα τίποτε δεν άλλαξε.. Ούτε στο ελάχιστο..

Περισσότερα στο "Η Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι Πολιτισμός"