Πόσο βιώσιμο είναι το αειφόρο τίποτε;

«Kι όχι αυταπάτες, προπαντός..» έγραφε ένας μεγάλος ποιητής που έφυγε σχετικά πρόσφατα (Μ. Αναγνωστάκης). Ας πούμε λοιπόν δύο λόγια απλά, σταράτα. Σαν αυτά που συζητιούνται καθημερινά μεταξύ των πολιτών όχι στα διεθνή συνέδρια αλλά στην απλή, καθημερινή πρακτική: κανείς δεν θέλει την ανάπτυξη στο σπίτι του, στην «αυλή» του! Η καλύτερα όλοι την θέλουν αποφλοιωμένη, διαχωρισμένη από το κόστος της, το οποίο θα υποβαθμίσει, θα ρυπάνει την «αυλή» τους (σύνδρομο NIMBY).

Ομως η ανάπτυξη έχει περιβαλλοντικό κόστος. Η κατεξοχήν «αειφορία» είναι μια ουτοπία.
Ο μόνος τρόπος για να οδεύσουμε στην βιώσιμη κοινωνία είναι η βιώσιμη ανάπτυξη, η ανάπτυξη που είναι συμβατή με τη ζωή μας και των επόμενων γενεών.

Ποιά ανάπτυξη είναι βιώσιμη όμως; Ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση μπορούν να είναι βιώσιμοι τομείς; H θα πρέπει να περιοριστούμε στην ανάπτυξη «παροχής υπηρεσιών» και «ενοικιαζομένων δωματίων» και τελικά στην μη ανάπτυξη, το «αειφόρο τίποτε» που ούτε βιώσιμο είναι ούτε παραδίνεται στις επόμενες γενεές; Διότι άλλο είναι να κομπάζεις οικολογικά, με ένα διαρκές «όχι» στα χείλη και άλλο να κάνεις πράξη την περιβαλλοντική σου ευαισθησία με τρόπο που δεν αντιστρατεύεται αλλά αντιθέτως ενισχύει την ανάπτυξη...

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο: Η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ