Η φιλοσοφία του Περιβάλλοντος.

Μπααα.... δεν χρειάζεται φιλοσοφία το περιβάλλον. Δεν χρειάζεται τρόπους, ούτε μεθόδους, ούτε να σκεφτεί τι θα κάνει αύριο. Το περιβάλλον, η φύση δηλαδή, απλά κάνει αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει: ακολουθεί τη ροή της. Το πρόβλημα εδώ είνια ότι ο άνθρωπος πάντα τείνει να περνάει παντού τη δική του φιλοσοφία, αυτήν της αδιαφορίας και της καταστροφής. Χμ, μεγάλο πρόβλημα. Θα μπορούσα να γράψω νωρίτερα κάτι τέτοιο, απλά συνήθως προτιμώ χρονικά σημεία που κάτι δεν είναι στα... "φόρτε" του.

Κατ' επανάληψην έχουμε βγεί όλοι έξω απ'τα ρούχα μας (θέλω αν πιστεύω). Το ποιος έχει βγει 7 φορές και το ποιος 12, δεν έχει μεγάλη σημασία. Και γιατί έχουμε βγει απ'τα ρούχα μας; Από την αδιαφορία του κράτους, από την έλλειψη μέτρων και πρόνοιας, από τους κακούς συντονισμός, από την ασυνειδησία εμπρηστών κλπ, κλπ, κλπ. Αν θέλουμε, αφορμές βρίσκουμε άπειρες. Το πρόβλημα που απασχολεί το δικό μου κεφάλι είναι τι κάνουμε σε πρώτη φάση εμείς, οι πολίτες. Το να κατηγορείς τους πάντες, από αρμοδίους μέχρι άλλους πολίτες είναι το εύκολο. Εμείς όμως κάνουμε κάτι επί της ουσίας για το περιβάλλον; Σαν χώρα πάμε πολύ καλά: κουρουπητοί, ψυττάλειες, παράνομες χωματερές, Λιόσια, αλλεπάλληλοι εμπρησμοί, μολυσμένα ποτάμια, ανεξέλεγκτη δόμηση κλπ, κλπ, κλπ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς (για ποιότητα ζωής) από μια σύγχρονη χώρα...

Θα έχετε ακούσει την παροιμία ότι κάθε αρχή και δύσκολη. Υπάρχει και μια ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα. Ακόμη και τώρα δεν έχω καταφέρει να ΜΗΝ πετάω όλα μου τα αποτσίγαρα από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αλλά από 'κει που παλιά το τασάκι του αυτοκινήτου ήταν διαχρονικά καθαρό, τώρα συχνά πυκνά... δεν κλείνει κιόλας. Ακόμη όμως έχω δουλειά για να διορθωθώ. Το δύσκολο δεν είναι να σταματήσω να πετάω τις γόπες μου έξω από το παράθυρο. Το δύσκολο είναι ν'αλλάξω τη νοοτροπία μου και να μην τις πετάω έξω-σιγά τη δύσκολη κίνηση ν'άνοίξω το τασάκι και να σβήσω εκεί το τσιγάρο δηλαδή-, να καταλάβω ότι δεν πρέπει να τις πετάω. Και δεν μιλάω μόνο για δασικές περιοχές, μιλάω ακόμη και για μέσα στην πόλη. Αυτήν τη ρημάδα νοοτροπία -ότι το περιβάλλον δεν μας έχει ανάγκη- με την οποίαν μεγαλώνουμε γενεές ολόκληρες στο Ελλάντα είνια που πρέπει ν΄λλάξουμε: εξ ου και το κάθε αρχή και δύσκολη, διότι το ν΄λλάξεις τη νοοτροπία με την οποίαν γαλουχήθηκες, δεν είναι και το ποιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Θέλουμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας. Κάδους έχουμε ακριβώς έξω από το σπίτι; Προσοχή: όχι κάδο, κάδους. Σιγά μην είχαμε: ντάξ' μωρέ, θα φέρουν κάποια στιγμή. Λάθος! Κάθε δήμος είναι υποχρεωμένος να έχει κάδους ανακύκλωσης έξω από τα σπίτια, το θέμα είναι ότι δεν τους ζητάνε οι πολίτες ως έχουν δικαίωμα να κάνουν. Μια πολύ απλή διδικασία που δεν απαιτεί και πολύ ρόνο είναι η εξής: Τους πήρες μια φορά τηλέφωνο και σε γείωσαν; Κανένα πρόβλημα. Τους παίρνεις και δεύτερη και τρίτη. Καμία απάντηση; Δεν μασάμε: μια απλή επιστολή στο Δήμο που να ρωτάμε γιατί δεν ανταποκρίνονται στο αίτημά μας. Αν σου πουν ότι δεν υπάρχουν κάδοι, τραβάς μια επιστολή σε έντονο ύφος στο ΥΠΕΧΩΔΕ όπου ζητάς να σου εξηγήσουν τον λόγο. Αν σε γειώσουν από το υπουργείο, ή αν πα'ελπίδα σε γειώσει πάλι ο Δήμος, με μια απλή καταγγελία με mail στον Συνήγορο του Πολίτη καταγγέλεις το περιστατικό (όχι μόνο της αδυναμίας ανακυκλώσεως, αλλά και των διαφόρων "γειώσεων" που έχουν πέσει στο ενδιάμεσο) και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο Συνήγορος.

Και φέτος (και όχι μόνο φέτος όπως αυταπατώνται πολλοί) έγινε το έλα να δεις με τα δάση μας. Εμείς εκτός από τον αποτροπιασμό μας έχουμε κάνει κάτι; Χμ, δεν θα απαντήσω για να μην χαρακτηρισθώ εμπαθής... Πχ, πήγε κανείς να γίνει εθελοντής δασοπυροσβέστης; Μάλλον όχι. Θα μου πείτε, ότι έχω τις τάδε υποχρεώσεις και δεν μπορώ. Θεμιτό και κατανοητό, αδιανόητο (και ανόητο συνάμα) να μην μπορούν όλοι όμως. Πέραν τούτου, υπάρχουν και άλλες ενέργειες που μπορούμε να αναλάβουμε: πχ, εγώ με τρεις φίλους μου να πάμε να αποψιλώσουμε μια περιοχή (χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ). Αύριο μεθαύριο εμείς οι τέσσερεις θα γίνουμε έξι, μεθαύριο εννιά κ.ο.κ. Αν δούμε παρατημένα σκουπίδια (τύπου καρέκλας, καναπέ κλπ) που πολλοί και διάφοροιασυνείδητοι πετάνε όπου βρουν εύκολο (και δεν θα τους δουν), μπορούμε να ειδοποιήσουμε να πάνε να τα μαζέψουν. Όπως μπορούμε να ειδοποιήσουμε και για κάποιαν παράνομη χωματερή, πολλές από τις οποίες υπάρχουν και μέσα στις πόλεις (πχ σε εγκαταλειλημένα παλιά σπίτια). Απλά, ως Ελληνάρες έχουμε μονίμως στο αίμα μας την απαξίωση και την αδιαφορία: σιγά μωρέ, και ν'ασοληθώ λες και θα γίνει κάτι...
Κι όμως, θα γίνει! Διότι η αρχή είναι η δύσκολη. Αν κάτι παγιωθεί, μετά περνάει εύκολα στη συνείδηση των πολιτών, ως καθημερινότητα, ως καθήκον. Και η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι καθήκων λίγων ευσυνείδητων, είναι καθήκον όλων μας.

Λέμε ότι χρειαζόμαστε Υπουργείο Περιβάλλοντος. Α, ναι; Και να κάνει τι; Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχ'αλλιώς; Δδεν μου λέει κάτι. Αν οι πολίτες δεν δώσουμε το παράδειγμα, αν εμείς οι πολίτες δεν δείξουμε έμπρακτα ότι ενδιαφερόμαστε, αν εγώ κι εσύ δεν δώσουμε στους υπευθύνους να καταλάβουν ότι ο καιρός της αδιαφορίας παρήλθε οριστικά κι έχω-έχεις απαιτήσεις, δεν πρόκειται ναγίνει κάτι. Κανείς αρμόδιος (πολιτικός και μη) δεν πρόκειται ποτέ να ενδιαφερθεί αν βλέπει ότι δεν ενδιαφέρονται οι πολίτες. Και το περιβάλλον (όπως και πολλά άλλα φλέγοντα ζητήματα) θα μένουν στις εκάστοτε προεκλογικές εξαγγελίες, ως καροτάκι για να τσιμπάμε καλύτερα.

Η ισχύς εν τη ενώσει, έλεγαν κάποτε. Εξακολουθεί να ισχύει, άσχετα αν το έχουμε ξεχάσει. Το να μαζευτούν χ άτομα και αν κάνουν διαδήλωση δεν μου λέει κάτι. Το να μαζευτούν ψ άτομα και να σαρώσουν μια περιοχή, κι αυτό λίγα μου λέει. Αν όμως μαζευτούν χ άτομα σε ψ διαφορετικές περιοχές, αυτό θα λέει πολλά. Αν στον Συνήγορο του Καταναλωτή φτάσουν 200 καταγγελίες αντί για 5, αυτό θα λέει επίσης πολλά. Αν έναν δήμο τον ζαλίζουν οι μισο0ί πολίτες του αντί για 5-10 "γνωστούς", αυτό θα φέρει αποτέλεσμα. Έχω βαρεθεί τις καταστροφολογίες και τους αφορισμούς. Μια ζωή ακούω ότι οι άλλοι δεν κάνουν τίποτε. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι όμως; Μήπως οι άλλοι είναι εγώ κι εσύ;
Οι διοξίνες μας αφορούν όλους άμεσα. Πόσοι έχουν ασχοληθεί κι ανησυχήσει; Η πυρκαϊές στην Πελοπόννησο αφορούν και τον κάτοικο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, πόσοι το γνωρίζουν;

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους: τα πράγματα δεν πάνε καλά. Τουλάχιστον ας κάνουμε αυτά που πρέπει, ο καθένας από τη μεριά του και με τις δυνατότητές του.
Καλώς σας βρήκα.