Η ευκολία έκαψε τη χώρα .

Ο ΚΑΙΡΟΣ
Πίσω από το γραφείο του, στο τζάμι, ο συνάδελφός μου ο Νάσος έχει κολλήσει με σελοτέιπ έναν τίτλο από εφημερίδα, με πηχυαία γράμματα, που γράφει: «Η βλακεία είναι ανίκητη». Ισως είναι και η εξήγηση γιατί οι άνθρωποι πάνε προς τα εκεί που την πάνε τη ζωή και το μέλλον τους και όχι προς τ' αλλού.Η βλακεία, εν πάση περιπτώσει όμως, είναι μια αγιάτρευτη έλλειψη νοητικής ικανότητας και δεν μπορείς να κατηγορήσεις, έτσι, κανέναν επειδή είναι βλάκας. Τόσο του κόβει, τελεία και παύλα.Το μόνο πρόβλημα, λοιπόν, που μπορεί να μας απασχολεί, γιατί αυτό μπορούμε να θεραπεύσουμε, είναι η απαιδεψιά. Η άγνοια. Η αμορφωσιά. Η ασχετοσύνη. Για το δεύτερο, εξίσου σοβαρότερο πρόβλημα, «να περνάμε καλά», θα τα πούμε πιο κάτω.Πριν τον Αύγουστο είχα γράψει για το ακατανόητο να αναπαράγεται από όλα ανεξαιρέτως τα δημοσιογραφικά στόματα η νοοτροπία, με θριαμβολογίες, ότι είναι ευτύχημα που η φωτιά αντί να καίει οικισμούς πάει προς το δάσος! Είναι τέτοια η κοντόφθαλμη ανθρωπολατρική, καταστροφική νοοτροπία και έχει δηλητηριάσει σε τέτοιο βαθμό σχεδόν όλο τον ιστό της κοινωνίας, που δεν μπορεί να δει το πασιφανές:Ωραία. Δεν κάηκε το σπίτι στην Αρτέμιδα και στην κάθε Αρτέμιδα. Με τι θα ζήσουν σ' αυτό το σπίτι, όταν όοολα γύρω είναι καμένα;Τα νέα αμπέλια θέλουν τρία με τέσσερα χρόνια να σου δώσουν καρπούς, αν καθαρίσει το έδαφος και βρέξει και δεν σου πάρει η βροχή το στέρφο χώμα που απόμεινε. Αν οι καιρικές συνθήκες σε ευνοήσουν.Τα γροθάρια οι νέες ελιές θέλουνε πάνω από οχτώ χρόνια να σου δώσουν σοδειά, αν σ' ευνοήσει το κλίμα, κι αφού καθαρίσει και οργωθεί καλά το έδαφος.Τα ξινά και οι μουριές για τις ζωοτροφές θέλουν νερό και προστασία τα πρώτα χρόνια, βάρδα μην πέσει κανένας πάγος.Τα θερμοκήπια θέλουνε δύο και τρία χρόνια για να πάρουνε μπρος και να σου δίνουνε καρπό ίσα για να ξεχρεώσεις το δάνειο για να τα φτιάξεις. Χώρια οι σπόροι, το λίπασμα, τα φάρμακα, τα μεταφορικά, τα πετρέλαια και τα λάδια για τα μηχανήματα, τα καθαρίσματα, τις αβαρίες.Για τη βρόμη, τα καλαμπόκια και τ' άλλα καλλιεργητικά να μη μιλήσουμε τι καθάρισμα θέλει η γη, τι όργωμα και τι νερό, σε ένα χώμα που δεν έχει πια ρίζες δέντρων να το συγκρατήσουν. Χρόνια υπομονής.Τα ζώα, όσα επιζήσουν, τι θα τρώνε; Ζωοτροφές με ιχθυάλευρα έτοιμα, όπως εκείνα που δηλητηριάζουν τροφή και ζωντανά σε Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία; Τι θα βοσκάν τα πρόβατα και τα κατσίκια; Τα φρέσκα φυλλαράκια που θα φυτρώνουνε δειλά από τα καμένα δέντρα, ώστε να μη φυτρώσει πλέον τίποτε ποτέ; Χωρίς μελίσσια πώς θα αναπαράγεται όοοολο το φυτικό βασίλειο; Το ξέρουν οι νέοι αστοί και οι πρωτευουσιάνοι ότι τα δέντρα και τα λουλούδια δεν πηδιώνται μεταξύ τους, ούτε μπορεί να υπάρξει το ένα δίχως τ' άλλο, ούτε σπαρτά καν δεν υπάρχουν χωρίς τις μελισσούλες;Χωρίς πουλιά και έντομα δεν γίνονται ήμερα ένα σωρό από δέντρα, μήτε τα σύκα δεν καρπίζουν. Χωρίς το δάσος δεν έχεις χτήμα, δεν έχεις νερά, δεν έχεις οξυγόνο, δεν έχεις θερμοκρασία, δεν έχεις σπίτι.Ωραία, σώθηκε ο οικισμός, αφού τόσο πολύ το λαχταράτε, ανθρωπολάτρες αποχαυνωμένοι από της πόλης τα καλούδια, που καταστρέφει τα χωριά. Και πώς θα ζήσει ο οικισμός; Με σουπερμάρκετ;Αν είχε καεί ο οικισμός κι είχε σωθεί το περιβάλλον, σε ένα τρίμηνο, άντε εξάμηνο, άντε χρόνο ξαναχτιζόντουσαν τα σπίτια, με αρωγή, θαλασσοδάνεια, προσφορές, 7.000.000 ευρώ κάνει για να ξαναχτιστεί η Αρτέμιδα. Θα 'χαν οι κάτοικοι τη γη, τα ζώα, τα δάση να ξαναχτίσουνε το βιός και νέα σπίτια.Κοίτα τώρα τα σπίτια έρημα, ανέγγιχτα απ' τη φωτιά στη μέση των καμένων. Κοίτα τι αξία έχουν. Κοίτα ανθρωπάκο.Κοίτα τα απ' την πόλη, χαλλλαρά. Και ρώτα, ποιος την έκαψε τη χώρα;Η πόλη σου την έκαψε τη χώρα. Η πόλη, που ερήμωσε την ύπαιθρο απ' όλα όσα την έσωζαν χιλιάδες χρόνια. Οαστικός πολιτισμός πνίγει τα γύρω. Είναι το τίμημα.Μια φωτίτσα άναβε κι όλο και θα 'τανε κοντά ένας βοσκός, ένας από το καρβουνιάρικο, ένας συλλέκτης ρετσινιού, μια συντροφιά γυναίκες που θα πλέναν, ένας από τους αγροφύλακες, κανένας υλοτόμος, καθαρισμένοι οι λόφοι, τα χωράφια απ' τα ξερά, όλα καλλιεργημένα και φροντισμένα, ήταν το βιος. Και πλήθος οι άνθρωποι παντού, πλήθος και τα νερά.Τώρα, τρώμε απ' τα συσκευασμένα και τα χωριά φροντίζουν οι γέροι κι οι Αλβανοί, σκληρή η δουλειά για τις λεπτές επιδερμίδες των νεοσσών, που κατεβαίνουν εκδρομή στο χαλλλαρά για βόλτα φυσιολατρική στην πιο καλή περίπτωση, για ανέμελη φραπεδιά προ της καταστροφής στην πιο κακή. Τα δάση έρημα.Κανείς δεν έκαψε τη χώρα, οι πόλεις θα την καίνε διαρκώς. Τα σπίτια κάψανε τα δέντρα και τις περιουσίες. Τα σπίτια μας. Η ευκολία έκαψε τη χώρα, το χαλλλαρά την έκαψε. Το χαλλλαρά της εξουσίας, που δεν ιδρώνει να σκιστεί για να δουλέψει, το χαλλλαρά του δημοσίου, που δεν ιδρώνει να σκιστεί για να προσφέρει, το χαλλλαρά της τοπικής αυτοδιοίκησης, που είναι πρώτη και καλή στα πανηγύρια, θέλει να είναι ανεξάρτητη με κρατική ελεημοσύνη και 9 στις 10 περιπτώσεις, όπως η τωρινή, δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε μέσα να σώσει την ίδια την περιουσία της από μια συμφορά αναμενόμενη. Αναμενόμενη στο 100%. Ενας λαός την έκαψε.Με πευκοδάση σε όρια ηλικιακά των 150 και 200 χρόνων, που τρίζανε έτοιμα να σκάσουν από την ξηρασία και τους καύσωνες, τ' άκουγαν σ' όλα τα χωριά. Λες και δεν τους αφορούσε.Κι όσοι χτυπήσαν πόρτες και προειδοποιούσαν σπάσαν τα μούτρα τους σε κεντρική εξουσία παιχνιδούπολη, του χαλλλαρά βιλαέτι. Χεστήκαμε αν εμπρηστές καίνε φιλέτα. Εσύ τι κάνεις, εξουσία, για να τα σώσεις.Μια εξουσία που επιζεί ανώδυνα και κερδοφόρα, αφού μπορεί κι αναπαράγεται, μόνο και μόνο βάζοντας σφραγίδες και χαρτόσημα σ' ένα κωλόχαρτο. Αυτό είν' ικανή να κάνει. Δεν έχει πληρώσει ποτέ κανένα τίμημα, ούτε για τους σεισμούς, που πιάνεται ξεβράκωτη, ούτε για τις φωτιές, που καίνε ασταμάτητα 30 χρόνια, ούτε για τα ναυάγια σε ήρεμα νερά, ούτε για τα λουκέτα σε κραταιές περιουσίες του δημόσιου συμφέροντος, ούτε για τις διεθνείς ξεφτίλες όταν πετάει κάνας γείτονας μια πέτρα, ούτε για τις βαθιές βουτιές στην τσέπη των χαχόλων υπηκόων. Ολοι περνάνε χαλλλαρά.Στην πλάτη και στην καρδιά όλων αυτών, που τρέξαν να προσφέρουν απ' το υστέρημά τους, που τρέχουν πάντα. Χωρίς ποτέ να γίνονται εξουσία. Η εξουσία είναι για άγρια θηρία και για χοντρόπετσους. Δεν θα την πάρουνε ποτέ όσοι προσφέρουν στέγη και τροφή, όσοι χαρίζουνε το εμπόρευμά τους, όσοι δίνουνε τα γελάδια τους, όσοι κατάθεσαν ένα ευρώ, αυτό που είχαν, όσοι πηδάνε στις φωτιές, καμένοι αυτοί, για να σωθεί ο γείτονας.Αυτοί, που δεν θα γίνουν εξουσία, είναι η ψυχή αυτού του τόπου. Ητανε πάντα η ψυχή. Ψυχή κι αυτοί που μένουν στη φωτιά για να υπερασπιστούν το βιός τους. Τι όμορφος τόπος θα 'τανε, αν από χρόνια ήξεραν ότι το δάσος στην κορφή βιός τους είναι. Περιουσίας τους. Και με την ίδια λύσσα να το συντηρούν. Οπως το σπίτι τους. Οι λίγοι νέοι, οι γέροι κι οιΑλβανοί, που αφήσαμε έρμαιους στο πιο ωραίο κομμάτι της ψυχής μας. ΥΓ Ξεπερνάει το νου μου πόσο απολίτιστος μπορεί να είναι ο άνθρωπος, που θριαμβολογεί ότι το τοπίο της αρχαίας Ολυμπίας κάηκε, αλλά τα αρχαία σώθηκαν. Δεν έχει σκεφτεί ποτέ ότι τα αρχαία ΕΙΝΑΙ το τοπίο τους. Για το τοπίο ήρθαν και χτίσαν οι αρχαίοι. Το τοπίο θαυμάζουν οι επισκέπτες της Ολυμπίας. Τα νερά και τα δάση της δίνουν αξία στα χτίσματα. Αλλά όχι στα ντουβάρια.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 02/09/2007