Καθημερινή πρακτική και η δύναμη της μονάδας (blog action day)

Αλήθεια αναρωτιέμαι τι είναι οικολογία. Άλλη μια λέξη ελληνική σύνθετη που δανείστηκε όλος ο κόσμος και έφτασε να αποτελεί από τα σημαντικότερα αντικείμενα συζήτησης παγκοσμίως. Οίκος και λόγος, που σημαίνει κυριολεκτικά «μελέτη του φυσικού κόσμου». Όμως, τι πραγματικά καταλαβαίνουμε όταν ακούμε αυτό τον όρο…

…Οικολογία είναι τρόπος ζωής, όχι τόσο μακριά από αυτόν που ζούμε καθημερινά. Οικολογία είναι απλή λογική…

…Μικρές, απλές καθημερινές πρακτικές. Δεν απαιτεί μεγάλες θυσίες ή αλλαγές, τουλάχιστον για αρχή…

Το ζητούμενο λοιπόν είναι γιατί να το κάνουμε ή μάλλον γιατί δεν το κάνουμε; Το πρόβλημα πιθανότατα έγκειται στο ότι τα αποτελέσματα της εχθρικής αντιμετώπισής μας απέναντι στο περιβάλλον δεν είναι άμεσα ορατά. Όταν πετάω το σκουπίδι κάτω, δεν βλέπω κάποιο άμεσο αντίκτυπο. Όταν επιβαρύνω το νέφος με τη μετακίνησή μου, δεν είναι κάτι ορατό – αν και για τους κατοίκους της Αθήνας με τα όρια επιφυλακής καθημερινά και τα προβλήματα άσθματος κάτι αρχίζει να κινείται. Ομοίως για το νερό. Τώρα όμως που στη Θεσσαλία φερ’ειπείν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όλοι αναρωτιούνται, Στην Αθήνα, επίσης, οι κάτοικοι είναι εξοικειωμένοι με λειψυδρίας. Και όμως βλέπει κανείς καθημερινά σπατάλη.

Το πρώτο πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η αναγνώριση του προβλήματος. Αυτό σε μικρό ή μεγάλο βαθμό έχει γίνει. Το δεύτερο είναι η ανάγνωση του προβλήματος. Ποιος φταίει δηλαδή για τη δεδομένη κατάσταση. Εκεί συνήθως υπάρχει η αποστασιοποίηση: φταίνε οι μεγάλες βιομηχανίες, φταίει το κράτος, φταίει το κεφάλαιο... Ναι, συμφωνώ, όλα αυτά φταίνε, αλλά πάνω απ’ όλα φταίω εγώ. Εγώ γιατί το επιτρέπω, εγώ γιατί συνεχίζω να αγοράζω από αυτούς που ρυπαίνουν άρα τους ανατροφοδοτώ και τους επικροτώ, φταίω εγώ γιατί δεν κάνω έστω το κατιτί μικρό. Εδώ πάσχουμε αρκετά. Τρίτο και τελευταίο πρόβλημα είναι η ενεργοποίηση. Η δράση υπέρ ή ακόμη και η μη εχθρική στάση απέναντι στο περιβάλλον. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Έλα μωρέ τώρα, δεν τρέχει και τίποτε, υπερβολές και λοιπές δικαιολογίες ακούγονται καθημερινά.

Το μεγαλύτερο θέμα αλλά και η πιθανή διαφοροποίηση στον καθημερινό τρόπο ζωής είναι η αναγωγή της μεγάλης εικόνας στην καθημερινότητα. Αυτό πρακτικά σημαίνει να καταλάβουμε την αρνητική αλλά και τη θετική δύναμη της μονάδας. Ότι δηλαδή από τη μία το ένα σκουπίδι ή η μία επιβαρυντική για το περιβάλλον ενέργεια συσσωρευμένη προκαλεί την καταστροφή. Αλλά και η επίγνωση ότι η θετική δράση της μονάδας αθροιστικά μπορεί να αποτελέσει τη λύση.

Όλοι μας αποτελούμε τη ρίζα του κακού, τη δύναμη που αργά-γρήγορα καταστρέφει το περιβάλλον. Η αδιαφορία, η καθημερινή πρακτική, η αλόγιστη χρήση και κατανάλωση πόρων που δεν είναι ανεξάντλητοι. Αλλά όλοι μας αποτελούμε και τη λύση. Ένας – ένας ξεχωριστά, συνδυάζοντας τις ενέργειες μπορούμε να δώσουμε τη λύση. Λίγη σκέψη παραπάνω σε ορισμένες ασυνείδητες ενέργειες.

Πότε δεν είναι αργά. Τι λέτε, να δοκιμάσουμε;

Η πλήρης ανάρτηση ΕΔΩ