Αγαπάμε όλοι το ίδιο την Ελλάδα; Όχι ασφαλώς!

Υποθέτω πως αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έχουμε ακούσει τη φράση: «κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αγαπάει λιγότερο ή περισσότερο την πατρίδα του από τους άλλους».

Ε λοιπόν προσωπικά δε θεωρώ πως αυτό είναι και τόσο αυτονόητο.

Η Ελλάδα δεν είναι ένα φαντασιοκόπημα, ή ένα ιδεολόγημα. Είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Ελλάδα είναι τα τοπία της, τα δάση της, τα ζώα της, η θάλασσά της. Ελλάδα είναι ο ιδιαίτερος πολιτισμός της, η διανόησή της, οι άνθρωποί της.

Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς την πατρίδα σου και ταυτόχρονα να καις τα δάση της για να χτίσεις το αυθαίρετό σου ή για να επεκτείνεις τα βοσκοτόπια σου. Ούτε να εισπράττεις το λάδωμα για να το πράξει αυτό κάποιος άλλος.

Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς την πατρίδα σου όταν πετάς τα σκουπίδια στο δρόμο ή σε παράνομες χωματερές, ούτε όταν μπαζώνεις παραλίες, ούτε όταν χτίζεις παντού με οποιοδήποτε τρόπο, αλλοιώνοντας το τοπίο με το τσιμέντο. Δεν μπορείς να πετάς τα αποτσίγαρα στις παραλίες και να ψαρεύεις με παράνομους τρόπους εξαντλώντας τα θαλάσσια είδη και εξαφανίζοντάς τα.

Δεν μπορείς να εξαφανίζεις την πανίδα του τόπου σου για να διασκεδάσεις την ανία σου κυνηγώντας.

Όχι δεν είναι Ελλάδα η υποκουλτούρα της μαγκιάς, των τηλεπαραθύρων και του life style.

Η αδιαφορία δεν μπορεί να αποτελεί πατριωτισμό.

Κάποιοι είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για μια σπιθαμή γης αλλά δεν πρόκειται ούτε να σκεφτούν να σηκωθούν από τον καναπέ τους για ένα σημαντικό περιβαλλοντικό πρόβλημα της χώρας ή να πετάξουν το τσιγάρο τους αφού το σβήσουν στα σκουπίδια και όχι στο δρόμο.

Θα μπορούσα να γράψω σεντόνια αυτής της αντιφατικής στάσης, που ξεκινάει από την άγνοια είναι αλήθεια, αλλά για την οποία άγνοια είμαστε ο καθένας υπεύθυνος και δεν μπορεί να αποτελέσει τη δικαιολογία μας.

Όμως η έμπρακτη αγάπη είναι η μόνη που μπορεί να ισχυρίζεται ότι υφίσταται. Τα λόγια θα είναι πάντα λόγια.

Προσωπικά θεωρώ τις «πατρίδες» λόγια κούφια. Οι άνθρωποι εντάσσονται σε μια κοινότητα από την γέννησή τους. Το να αγαπάς τον τόπο σου και την ιστορία του είναι κάτι λογικό. Το να υπερεντείνεις και να αποτελεί αυτό λόγο υποτίμησης των άλλων ή να μουμιοποιείς το παρελθόν για να βαυκαλίζεσαι, μοιάζει λίγο και με υποκλοπή της προσπάθειας των προγόνων σου, ειδικά τη στιγμή που εσύ παράγεις και συντηρείς μια υποκουλτούρα.