Πράσινος καταναλωτής

Είναι σημαντικό να εντοπίσουμε τις αιτίες που οδηγούν στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Το "κακό" πρέπει να χτυπιέται στη ρίζα του. Μόνο που η στάση που οδηγεί σ' αυτή την καταστροφή πέρα από ανθρωπολογική και ανθρωποκεντρική, είναι και ένα οικονομικό κοινωνικό φαινόμενο.
Η επιβίωση του σύγχρονου οικονομικού συστήματος βασίζεται στη διαρκή ανάπτυξη. Κάθε μείωση της ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο θα οδηγούσε σε πρωτοφανή φαινόμενα οικονομικής κρίσης, ανεργίας, ανέχειας και πείνας για πολλές χώρες. Εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια ανθρώπων θα οδηγούνταν σε μαζική μετανάστευση εντείνοντας την κοινωνική κρίση που ήδη θα έχει ξεσπάσει.
Όμως το οικοσύστημα κάτω από το βάρος της διαρκούς αύξησης του ανθρώπινου πληθυσμού και των αναγκών του, αλλά και κάτω από το βάρος της συνεχούς αδηφάγου ανάπτυξης, που απαιτεί νέους και περισσότερους πόρους, υφίσταται μια δριμεία επίθεση.
Η παγκόσμια κοινότητα δεν προλαβαίνει να αλλάξει το οικονομικό της σύστημα. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έχει καν ξεκινήσει να συζητάει πάνω σ' αυτό το θέμα σοβαρά ακόμα και στο επίπεδο των διανοούμενων. Συνεπώς η μόνη λύση είναι: όλη αυτή η ανάπτυξη να στηριχθεί στην πράσινη αειφόρο οικονομία.
Ως η μόνη βιώσιμη λύση, η πράσινη οικονομία δεν αποτελεί μία λύση που θα επιβληθεί από έναν κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό σε συνεργασία με τις επιχειρήσεις, αλλά κυρίως από τον καταναλωτή. Δηλαδή από εμάς τους πολίτες. Αλλά όλους τους πολίτες.
Η πράσινη κατανάλωση είναι ένα μερίδιο ευθύνης για τον καθένα μας. Κατέχουμε μία δύναμη που αν γίνει ρεύμα, όχι μόνο θα αλλάξει τα πρότυπα των ακριβών τζιπ τύπου Hammer ή της γούνας ή της κυριαρχίας του πλαστικού αλλά που θα οδηγήσει σε επουλώσεις περιβαλλοντικών καταστροφών σε τοπικό ή ακόμη και παγκόσμιο επίπεδο. Για παράδειγμα, η πάνινη τσάντα, η μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η φύτευση της ταράτσας του σπιτιού μας, η κατανάλωση βιολογικών προϊόντων, η μείωση της κατανάλωσης κρέατος, η επιλογή προϊόντων-υλικών με χαμηλή embedded energy (προϊόντα που για να παραχθούν δεν απαιτούν μεγάλη κατανάλωση ενέργειας) κλπ κλπ.
Τέλος κοινωνικές πρακτικές συνεργασίας, μεταξύ κοινωνικών ομάδων ή ατόμων (για παράδειγμα ανταλλαγή χρόνου εργασίας, δηλαδή σου προσφέρω υδραυλικές υπηρεσίες και μου οφείλεις λογιστικές αντίστοιχες ή κηπουρικές ή υπηρεσίες baby sitting, ή πηγαίνω Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητό μου μόνος μου ενώ θα μπορούσα να πάρω τουλάχιστον ένα άτομο ακόμα, που θα ταξίδευε με το αυτοκίνητό του, καταναλώνοντας τη μισή συνολικά βενζίνη, μοιραζόμαστε έτσι και το κόστος και δεν επιβαρύνουμε σημαντικά το περιβάλλον).
Ας θυμηθούμε κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, ότι εκείνη την ώρα διαμορφώνουμε μέσω της ζήτησης, το οικονομικό μοντέλο που θα έχουμε και αύριο.