Eνα άρθρο του Καιρού

Η πυρκαγιά της Πάρνηθας άφησε πίσω της γύρω στα 10 με 15 χιλιάδες στρέμματα δάσους καμένα, με ό,τι φυτικό και ζωικό περιλαμβάνει ένα δάσος. Αφησε, επίσης, πίσω της έναν πακτωλό μεγαλοστομιών και υποσχέσεων από την κυβέρνηση και τις κρατικές υπηρεσίες, από τους κάθε λογής ειδικούς και επιστήμονες και από κάθε φέρελπι να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, χωρίς να εξαιρέσουμε το άνθος του είδους, την τοπική αυτοδιοίκηση.


Αυτά όλα εντάσσονται στην τραγωδία του πράγματος. Υπάρχει, όμως, και το χαρμόσυνο. Γιατί, πάνω στ' αποκαΐδια της Πάρνηθας απλώθηκε η θαμμένη φωνή όλων εκείνων που βαρέθηκαν εδώ και καιρό την κοροϊδία και την ανικανότητα από το καρκίνωμα της ζωής του τόπου, που λέγεται Δημόσιο.

Εκραγήκαν, μαζί με τα κουκουνάρια, από την αδιαφορία και τον σταρχιδισμό των ίδιων των κατοίκων αυτής της χώρας. Μπάφιασαν από τη στείρα γκρίνια, από τη διαρκή θεωρία και την παντογνωσία του μέσου Ελληνα ξερόλα. Δεν θέλουν πια να ζουν μέσα στη λίγδα της αρπαχτής, της αραχτής, της φραπεμαγκιάς και του λαδώματος. Δεν θέλουν πια να κουρελιάζεται καθημερινά η αξιοπρέπειά τους και η ικανότητά τους απ' τους φίλους και τα γαϊδούρια, από την εξουσία του συμπλεγματικού που την αντλεί κανείς μόνο και μόνο γιατί κρατάει μια σφραγίδα, ένα τιμόνι, μια καρέκλα, το πιο συχνά κερδισμένη με ρουσφέτι, ένα γραφείο προέδρου ή συμβούλου, διορισμένου ή ψηφισμένου, την ίδια νοοτροπία έχουν. Από έναν εσμό μιας βίαιης, πρωτόγονης, απολίτιστης συμπεριφοράς, που βασιλεύει σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Από κάτω μέχρι επάνω. Αυτό το ψάρι βρομάει από παντού.

Ψήθηκε, όμως, στα χείλη αυτών, που δεν θέλουν άλλο. Και δεν ξέρουν πια τι να κάνουν για να αντιδράσουν μαζικά. Να μην ξανακαούν ηλιθιωδώς. Να μην ξαναπνιγούν βλακωδώς. Να μην ξαναγκρεμιστούν εγκληματικά. Να μην ασφυκτιούν σε πόλεις-φαβέλες, στο όνομα της απληστίας, της ασχετοσύνης και της αδιαφορίας πολιτών, γραφειοκρατών και κυβερνητών.

Για να μη λέμε ό,τι θέλουμε, το κράτος αυτό δεν αλλάζει. Οι ρίζες της διαφθοράς και της ανικανότητάς του είναι τόσο βαθιές, που δεν βγαίνουν. Και η νοοτροπία αυτών, που έρχονται και παρέρχονται είναι ίδια κι απαράλλαχτη, το βλέπουμε απ' τα όργανα που συνεδριάζουν, από τις φάτσες, από τα βατράχια που ξεπηδάνε μόλις ανοίξουν το στόμα τους. Δεν είναι όλοι οι πολίτες χαχόλοι. Βλέπουν.

Ζητάνε, όμως, οι πολίτες διέξοδο και δράση. Ζητάνε πολιτισμό και υπευθυνότητα. Ζητάνε να σβήσει το έκτρωμα. Και ζητάνε να συμμετάσχουν σ' αυτό. Δεν ξέρουνε πώς. Κι όμως, υπάρχει το πώς. Να γίνουνε κράτος οι ίδιοι. Κανονικό. Συμμετοχικό. Κράτος έγνοιας και προσφοράς.

Το κεντρικό κράτος, μη γελιέστε, θα ξανακάψει με τον σταρχιδισμό του τα δάση. Εκτός αν σας βρει εκεί. Θα συνεχίσει να κουρεύει άλση, για να χτίζει τσιμέντα. Εκτός αν σας βρει εκεί. Θα συνεχίσει να αφήνει ανεξέλεγκτα -για να μην πούμε ότι συμμετέχει κιόλας- τους εργολάβους να χτίζουν αυθαίρετα στα καμένα, στα δάση και τους γιαλούς. Εκτός αν σας βρει εκεί. Θα συνεχίσει να είναι όλα αυτά που δεν θέλετε. Εκτός αν σας βρει Εκεί.

Η καμένα Πάρνηθα δεν θα χτιστεί, μόνο αν αγρυπνούν εκεί ασταμάτητα οι σύλλογοι των πολιτών. Είτε είναι ορειβατικοί, είτε φυσιολατρικοί, είτε οικολογικοί, είτε εθελοντές πυροσβέστες, εθελοντές δασικοί, πρόσκοποι, ποδηλάτες, τζιπάδες, σύλλογοι περιπατητικοί, σύλλογοι τοπικοί για την προστασία των περιοχών τους.

Η Πάρνηθα δεν θα καιγόταν και κανένα βουνό δεν θα καιγόταν σε έκταση καταστροφής στην Ελλάδα αν οι ίδιοι οι κάτοικοι ήταν εκεί άγρυπνοι. Καμιά θεομηνία και καμιά ατυχία και κακοτοπιά δεν θα ήταν τόσο επώδυνη αν οι ίδιοι οι πολίτες είχαν αυτοοργανωθεί σε ομάδες εθελοντών με εκπαίδευση, για τη δασοπυρόσβεση, τις πρώτες βοήθειες, την αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία, την απορρύπανση ακτών και θαλασσών, την προσφορά κοινωνικού, ανθρωπιστικού έργου στα νοσοκομεία και τα τοπικά ιατρεία της υπαίθρου που μαραζώνουν.

Το κράτος είναι ανίκανο, άχρηστο, επιζήμιο. Το ζούμε. Απομονώστε το. Περιορείστε το. Στοιχίζει μόνο λίγες ώρες το χρόνο από τη ζωή σας. Με βάρδιες. Μόνο λίγες ώρες χαράς προσφοράς. Αν πραγματικά ενδιαφέρεστε γι' αυτό που λέτε πατρίδα. Σπίτι. Υγεία. Ποιότητα ζωής. Νοοτροπία.

Αυτοοργανωθείτε. Συναντηθείτε. Ενωθείτε γύρω από ένα μικρό σκοπό. Για ένα πάρκο. Ενα νεοκλασικό. Ενα ιατρείο. Ενα δασικό συγκρότημα. Ενα ποτάμι, ένα ρέμα. Τη γειτονιά σας. Τις βροχές ή τα χιόνια. Το πότισμα και το κλάδεμα και το φύτεμα της περιοχής σας. Και άλλων περιοχών, μαζί με άλλους.

Δε χρειάζεται χρόνος πολύς. Διάθεση χρειάζεται. Επιθυμία χρειάζεται. Ομόνοια χρειάζεται γύρω απ' τον κάθε μικρό σκοπό. Ο φιλόδοξος, που θα θέλει να γίνει ανάμεσά σας πρόεδρος, δεν θα λείψει. Ούτε ο ξερόλας, ο χολερικός, ο ενθουσιώδης εξουσιαστής. Ολοι έχουμε το βλάψιμό μας. Σημασία έχει ο σκοπός. Και η θυσία του «εγώ» μπροστά στο «εμείς». Χωρίς να γίνουμε αγέλη.

Οι σχέσεις χτίζονται, παλεύονται, δοκιμάζονται, εξελίσσονται. Θέλετε να συμμετάσχετε στο χτίσιμο μιας καλύτερης χώρας; Θα το παλέψετε. Κανένας σωτήρας απ' έξω ή από πάνω δεν θα 'ρθει. Και κανείς απ' αυτούς που απλώς ψηφίζετε. Αυτοί που ψηφίζετε πρέπει να είναι εκεί μαζί σας, σε κάθε αγώνα και σε κάθε πετραδάκι που χτίζετε. Οχι για να σας καπελώσουν και να σας καθοδηγήσουν. Για να σας εκπροσωπούν επάξια. Μόνο τότε δουλεύουν για σας.

Αν θέλετε στ' αλήθεια μια χώρα για σας, πρέπει εσείς να είστε η χώρα. Αλλιώς, θέλετε κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα και η χώρα θα είναι σαν τα μούτρα του. Μην εξανίστασθε τότε.

Οι νέοι άνθρωποι, γιατί οι νέοι πιο πολύ επαναστατούν, είναι ήδη στο πόδι. Είτε μέσα απ' τα δίκτυα, είτε μεσ' στις σχολές ζητούν με αγωνία διέξοδο.

Αυτοοργάνωση. Φτιάχτε μόνοι σας. Αυτή είναι η λύση. Αυτοοργάνωση και δουλειά. Στα μικρά. Τα μεγάλα θα 'ρθούνε μετά. Είναι άλλη ιστορία αυτά. Από κει ξεκινάει.

Αυτοοργάνωση. Ή συμμετοχή σε όσους συλλόγους και οργανώσεις ήδη υπάρχουν και σας ταιριάζουν. Και συνεργασία και συνεννόηση με τις άλλες τοπικές συμμαζώξεις. Για ένα άλσος, έναν πεζόδρομο, έναν ντενεκέ, ένα θέατρο, ένα κοπάδι αδέσποτα, μια περίθαλψη αρρώστου, μετανάστη, μια καταγγελία κρατικής αυθαιρεσίας, μια συγκοινωνία παραπάνω, μια κεραία λιγότερη. Για μια ζωή, που να θες να πεις στον διπλανό «καλημέρα». Στη χώρα σου. Οχι στη χώρα του γαϊδουριού, του άχρηστου και του απατεώνα. Θέλει αγώνα και συμμετοχή.

Για να πάψουμε να είμαστε οι ραγιάδες μιας κεντρικής, παλιοκαιρισμένης, εκτός τόπου, τρόπου και χρόνου, διακυβέρνησης.

Για να περπατάμε σ' ένα πεζοδρόμιο με μουριές και να λέμε «αυτό το φτιάξαμε εμείς».

Και σιγά σιγά, έτσι χτίζοντας και μπολιάζοντας έτσι τα παιδιά μας, να μπορέσουν εκείνα μια μέρα να πουν:

«Αυτή την πατρίδα τη φτιάξαμε εμείς».

ΥΓΜετά τις αποκαλύψεις του πρωθυπουργού στη Βουλή παραιτήθηκε ο γεν. διευθυντής του ΠΑΣΟΚ, που ενοχοποιείται για τζιριτζάντζουλες πριν από λίγα χρόνια.

Τα επιτελεία των δύο κομμάτων, εξαγριωμένα, ετοιμάζουν φακέλους με λαμογιές αλλήλων, ώστε να δείξουν στο λαό ποιος είναι πιο αδιάβλητος.

Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα. Γιατί το 5%-10% του λαού, που πηγαίνει από δω κι από κει εκλέγοντας έτσι κυβερνήσεις, έχει μια προτίμηση σε κείνους που τον διαφθείρουν περισσότερο. Μ' αυτά που ονομάζει «χάρες». Αυτά, που μας καίνε.

Ενα άρθρο του Καιρού. Θα το βρείτε εδώ.