Saturday, December 15, 2007

Ο Maurice μου





Ο Maurice μου λείπει πάνω από δυό βδομάδες τώρα. Εχω προσπαθήσει να παραμείνω ήρεμη, να μην σκέφτομαι πως μου τον έχουν σκοτώσει. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως έχει ερωτευτεί, πως είναι η εποχή τους και ίσως έχει βρει ένα θηλυκό και πως θα γυρίσει. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως θηλυκό δεν υπάρχει στην περιοχή γιατί τα έχω στειρώσει όλα, όσα ξέρω δηλαδή. Αλλά το πιό πιθανό είναι να πήγε από σφαίρα και δεν αντέχω να το σκέφτομαι.
Είχα ακούσει πυροβολισμούς μιά μέρα. Βγήκα έξω και προέρχονταν από τον λόφο απέναντι. Δεν είδα τίποτα. Μέρες αργότερα συνειδητοποίησα ότι ίσως εκείνη την μέρα χάθηκε ο Μaurice.
Αγαπώ πολύ τα σκυλιά μου αλλά σε κάποια έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Ο Maurice μου, ο ανεξάρτητος, ο τρυφερούλης, ερχόταν και τριβόταν περισσότερο απ'όλους. Του μίλαγες και τριβόταν και στους τοίχους. Περπατούσαμε και ερχόταν και έχωνε το μουσούδι του στο χέρι μου. Ηταν φοβιτσιάρης ο Maurice μου. Ηταν και πολύ όμορφος. Λάτρευα αυτό το βλέμμα, είχε τα πιό εκφραστικά μάτια απ'όλα τα σκυλιά μου. Ενα βλέμμα γεμάτο καλωσύνη. Είμαι σίγουρη πως ο Maurice μου δεν υπάρχει πιά. Δεν θα έλειπε τόσες μέρες από την μαμά του.
Χθες άκουσα πάλι πυροβολισμούς. Βγήκα τρέχοντας έξω. Οι πυροβολισμοί ερχόντουσαν από το ίδιο σημείο. Είδα που πετούσε ένα κοπάδι από γλάρους. Κάποιος πυροβολούσε τους γλάρους!!!
Εντρομη άρχισα να φωνάζω τα σκυλιά μου. Μέχρι να έρθουν μου είχε φύγει η ψυχή.
Σκατόψυχοι άνθρωποι, δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω αλλιώς.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο ψυχανώμαλος, δεν ξέρω τους περίοικους, δεν συγχρωτίζομαι μαζί τους, εκτός από αυτούς που μένουν κοντά στο σπίτι μου. Δεν έχω ιδέα ποιοί μένουν στον λόφο απέναντι. Δεν ξέρω καν ποιόν να κατηγορήσω. Και νοιώθω εντελώς ανήμπορη.
Και όλο αυτό μου θύμισε το περιστατικό στις Λεύκες. Ο πρώτος χειμώνας στην Πάρο και μέναμε σ'ένα σπιτάκι δίπλα στο δάσος. Ακουσα έξω από την πόρτα μου πυροβολισμούς και ένα σκυλάκι να κλαίει γοερά. Ορμηξα στην πόρτα και είδα έναν χωριάτη να κυνηγάει το σκυλί. Το είχε πετύχει αλλά ήθελε να το αποτελειώσει. Αρχισα να φωνάζω ή να ουρλιάζω, δεν ξέρω τι από τα δύο, ήμουν εν εξάλλω.
Το σκυλάκι είχε πέσει κάτω πιά. Πήγα και το πήρα αγκαλιά κι'έκλαιγα, έκλαιγα και ο τύπος μου ζητούσε συγνώμη. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς γιατί ήμουνα σε κατάσταση σοκ, μόνο την δικαιολογία του θυμάμαι, πως έφαγε περιστέρια το σκυλί και έπρεπε να θανατωθεί. Οι Παριανοί εκτρέφουν περιστέρια και τα τρώνε για όσους δεν ξέρουν.
Δεν τον έβρισα, απλά έκλαιγα με λυγμούς. Και ο τύπος συνέχιζε να ζητάει συγνώμη και με αηδίαζε ακόμα περισσότερο.
Πήρα το σκυλάκι και το έβαλα μέσα στο σπίτι. Και πέθανε εκεί στην αγκαλιά μου μετά από λίγα λεπτά. Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα μαζί του, να το κρατάω αγκαλιά πάνω στo παγωμένo μωσαικό..
Ολη αυτή η βία, η παράλογη βία, η απάνθρωπη βία. Και αυτό το γιατί. Γιατί είσαστε τόσο σκατόψυχοι, τι στο διάολο ευχαρίστηση αντλείτε όταν σκοτώνετε ζώα;
Ποιός θα σταματήσει αυτούς τους υπάνθρωπους με τις καραμπίνες που σκοτώνουν ότι κινείται;

Labels:

7 Comments:

Blogger An-Lu said...

ΑΛήθεια ποιός;
Μπορούμε εμείς;

December 15, 2007 at 8:25 AM  
Blogger ΦΑΝΤΙ said...

Είναι αυτό που λέμε ο "άξεστος" άνθρωπος, εκείνος ο οποίος δεν δέχεται να μοιράζεται αλλά ξέρει μόνο πως να παίρνει και έχει πάντα τις εύκολες λύσεις.

Τόση μικροψυχία απο τον άνρθωπο, ακόμη και αν του έπνιγε όλα τα περιστέρια το σκυλί (γιατί δεν είναι αγγελούδι να μην γελιόμαστε, θηρευτής είναι - κάποτε ήταν λύκος) και δεν του έπερνε 1-2 μόνο να φάι κάτι για το οποίο είχε δικαίωμα (για να ζήσει), ακόμη και τότε θα έπρεπε να αναλογιστεί πως το σκυλί δεν το κάνει απο σπόρ ...

Εκείνο δεν διαθέτει το ΥΠΟΤΙΘΜΕΜΕΝΟ ΝΟΗΤΙΚΟ όπως εκείνος, εκείνο διαθέτει μόνο το ΘΥΜΙΚΟ/το άγριο ένστικτο της επιβίωσης. Εκείνος που διαθέτει το ΝΟΗΤΙΚΟ, θα μπορούσε να το συγνωρέσει εαν πράγματι χρησιμοποιούσε εκείνο για το οποίο ΚΑΥΧΙΕΤΑΙ ότι τάχα τον ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα ... την νόηση!

Πότε μου δεν χώνεψα το γεγονός πως οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία, δηλαδή πιο κοντά στην Φύση, πίνουν περισσότερο, παίζουν χαρτιά περισσότερο, βρίζουν και χαρακτηρίζουν τους γύρω τους περισσότερο, είναι πιο δόλιοι και πυροβολούν ζωντανά με μεγαλύτερη ευκολία απο εκείνους που ζουν μέσα στις πόλεις.

Λες και ο καθαρός αέρας δεν μπορεί να ξυπνήσει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα ώστε να στοχαστούν, αλλά αντιθέτως υπνωτίζει το ΝΟΗΤΙΚΟ και ζωοποιεί το ΘΥΜΙΚΟ τους μόνο!

December 15, 2007 at 9:30 AM  
Anonymous Anonymous said...

Γλύκα ειναι..
Δεν έχει χαρακτηρισμό δυστυχώς, νομίζουν και ότι κάτι κάνουν αυτό είναι το χειρότερο.

December 15, 2007 at 10:08 AM  
Blogger resident said...

Κουράγιο αγαπητή μου.Το ξέρεις,όσοι αγαπούν τα ζώα υποφέρουν συχνά μαζί με αυτά…

December 15, 2007 at 1:05 PM  
Blogger Meropi said...

Νατασσάκι μου καλημέρα, Είδα ότι πέρασες από τη γειτονιά μου και είπα να σου ανταποδώσω την επίσκεψη. Πολύ ενδιαφέρον το blogg σου. Δυστυχώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στα ζώα. Δεν συνήθισα από μικρή να ζω με ζώα (αν και όπως πολύ σωστά παρατηρείς μεγάλωσα στην επαρχία) και τώρα είναι λίγο αργά να το συνηθίσω. Έχω συναντήσει στη ζωή μου και μερικούς ανρθώπους που ενώ αγαπούν τα ζώα, δεν αγαπούν τους ανθρώπους και απόγινε το κακό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γυναίκα ενός συγγενικού μου προσώπου που ενώ αγαπά με πάθος κάτι σκυλιά και γατιά που έχει (ή τουλάχιστον έτσι δείχνει), έμαθα πρόσφατα ότι ήταν ξανά παντρεμένη και εγκατέλειψε στην τύχη τους τα 4 ανήλικα παιδιά της, για να ακολουθήσει στην Ελλάδα τον νυν σύζυγο της που είναι αρκετά νεώτερος της.
Νατασσάκι μου με συγχωρείς για τη φλυαρία μου. Ξέρω ότι το πιο πάνω παράδειγμα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το κείμενο το δικό σου ξεχειλίζει από ευαισθησία και δεν μπορεί παρά να είσαι ευαίσθητη και προς τους ανθρώπους. Θα ξαναπεράσω

December 16, 2007 at 2:25 AM  
Blogger ellinida said...

Ποιό είναι το Νατασσάκι, και τι σχέση έχει με το whispering planet και το ποστ μου; :)))

December 16, 2007 at 1:43 PM  
Anonymous Anonymous said...

γιατι γραφεις παλι ψευτικες ιστοριες????

December 19, 2007 at 3:41 AM  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home