Ο Maurice μου

Ο Maurice μου λείπει πάνω από δυό βδομάδες τώρα. Εχω προσπαθήσει να παραμείνω ήρεμη, να μην σκέφτομαι πως μου τον έχουν σκοτώσει. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως έχει ερωτευτεί, πως είναι η εποχή τους και ίσως έχει βρει ένα θηλυκό και πως θα γυρίσει. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως θηλυκό δεν υπάρχει στην περιοχή γιατί τα έχω στειρώσει όλα, όσα ξέρω δηλαδή. Αλλά το πιό πιθανό είναι να πήγε από σφαίρα και δεν αντέχω να το σκέφτομαι.
Είχα ακούσει πυροβολισμούς μιά μέρα. Βγήκα έξω και προέρχονταν από τον λόφο απέναντι. Δεν είδα τίποτα. Μέρες αργότερα συνειδητοποίησα ότι ίσως εκείνη την μέρα χάθηκε ο Μaurice.
Αγαπώ πολύ τα σκυλιά μου αλλά σε κάποια έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Ο Maurice μου, ο ανεξάρτητος, ο τρυφερούλης, ερχόταν και τριβόταν περισσότερο απ'όλους. Του μίλαγες και τριβόταν και στους τοίχους. Περπατούσαμε και ερχόταν και έχωνε το μουσούδι του στο χέρι μου. Ηταν φοβιτσιάρης ο Maurice μου. Ηταν και πολύ όμορφος. Λάτρευα αυτό το βλέμμα, είχε τα πιό εκφραστικά μάτια απ'όλα τα σκυλιά μου. Ενα βλέμμα γεμάτο καλωσύνη. Είμαι σίγουρη πως ο Maurice μου δεν υπάρχει πιά. Δεν θα έλειπε τόσες μέρες από την μαμά του.
Χθες άκουσα πάλι πυροβολισμούς. Βγήκα τρέχοντας έξω. Οι πυροβολισμοί ερχόντουσαν από το ίδιο σημείο. Είδα που πετούσε ένα κοπάδι από γλάρους. Κάποιος πυροβολούσε τους γλάρους!!!
Εντρομη άρχισα να φωνάζω τα σκυλιά μου. Μέχρι να έρθουν μου είχε φύγει η ψυχή.
Σκατόψυχοι άνθρωποι, δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω αλλιώς.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο ψυχανώμαλος, δεν ξέρω τους περίοικους, δεν συγχρωτίζομαι μαζί τους, εκτός από αυτούς που μένουν κοντά στο σπίτι μου. Δεν έχω ιδέα ποιοί μένουν στον λόφο απέναντι. Δεν ξέρω καν ποιόν να κατηγορήσω. Και νοιώθω εντελώς ανήμπορη.
Και όλο αυτό μου θύμισε το περιστατικό στις Λεύκες. Ο πρώτος χειμώνας στην Πάρο και μέναμε σ'ένα σπιτάκι δίπλα στο δάσος. Ακουσα έξω από την πόρτα μου πυροβολισμούς και ένα σκυλάκι να κλαίει γοερά. Ορμηξα στην πόρτα και είδα έναν χωριάτη να κυνηγάει το σκυλί. Το είχε πετύχει αλλά ήθελε να το αποτελειώσει. Αρχισα να φωνάζω ή να ουρλιάζω, δεν ξέρω τι από τα δύο, ήμουν εν εξάλλω.
Το σκυλάκι είχε πέσει κάτω πιά. Πήγα και το πήρα αγκαλιά κι'έκλαιγα, έκλαιγα και ο τύπος μου ζητούσε συγνώμη. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς γιατί ήμουνα σε κατάσταση σοκ, μόνο την δικαιολογία του θυμάμαι, πως έφαγε περιστέρια το σκυλί και έπρεπε να θανατωθεί. Οι Παριανοί εκτρέφουν περιστέρια και τα τρώνε για όσους δεν ξέρουν.
Δεν τον έβρισα, απλά έκλαιγα με λυγμούς. Και ο τύπος συνέχιζε να ζητάει συγνώμη και με αηδίαζε ακόμα περισσότερο.
Πήρα το σκυλάκι και το έβαλα μέσα στο σπίτι. Και πέθανε εκεί στην αγκαλιά μου μετά από λίγα λεπτά. Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα μαζί του, να το κρατάω αγκαλιά πάνω στo παγωμένo μωσαικό..
Ολη αυτή η βία, η παράλογη βία, η απάνθρωπη βία. Και αυτό το γιατί. Γιατί είσαστε τόσο σκατόψυχοι, τι στο διάολο ευχαρίστηση αντλείτε όταν σκοτώνετε ζώα;
Ποιός θα σταματήσει αυτούς τους υπάνθρωπους με τις καραμπίνες που σκοτώνουν ότι κινείται;