Αυτοχθονες βανδαλοι στα ορεινα χωρια της διευρυμενης κοινοτητας Ασπροποταμου (Πινδος)

Το πνευμα του βουνου εχει τον τροπο να προστατευει το δικιο του...

Οι Γερμανοί βομβάρδισαν. Οι εγχώριοι βάρβαροι καταστρέφουν, ρυπαίνουν, καταπατούν το περιβαλλον. Στα χωρια της διευρυμενης κοινοτητας Ασπροποταμου κυριαρχει η αδιαφορια και η ανοχή ενώ οι φαύλοι αλωνίζουν. Και η αδιαφορία στο έγκλημα συνιστά συνενοχή. Τραγικό δεν είναι που καταστρέφεται το περιβάλλον και καταπατούνται κοινοτικές και δασικές εκτάσεις. Τραγική είναι η αδιαφορία. Φόβος; Ή διαπλοκή ?

Το χωριό Κρανιά μετά τα νταμάρια στην περιοχή Σταυρός και Γκουλέμι, απέκτησε νταμάρι και στην περιοχή Κουντρουσέίκο. Η παράνομη αλιεία (ψαροντούφεκο, μπαταρίες, δίχτυα) καθώς και η ρύπανση των υδάτων είναι καθημερινό φαινόμενο. Αδειάζουν και ξεπλένουν τις μπετονιέρες στο ποτάμι! Ταΐζουν τις πέστροφες με τσιμέντο! {Τσιμέντο να γίνει...). Βάλθηκαν να μετονομάσουν τον Άσπρο σε γκρι! Χρειάζεστε χώμα; Κανένα πρόβλημα! Πληρώνετε την μπουλντόζα και «κατεβάζει» την πλαγιά μαζί με τα έλατα σε δέκα λεπτά! (Και να σκεφτείτε ότι κάποτε χρειαζόταν μία μέρα δρόμος για να φέρει το φορτηγό χώμα ή άμμο από το κάμπο).






Χρειάζεστε άμμο; Κανένα πρόβλημα! Η μπουλντόζα θα σας φέρει από την αμμουδιά του ποταμού, την ελάχιστη που έχει απομείνει. Μήπως χρειάζεστε να καταστρέψετε το παλιό μονοπάτι και ν' ανοίξετε δρόμο; Η μπουλντόζα να είναι καλά! Αν πάλι κάποιου του δημιουργήθηκε η επιθυμία να επεκτείνει την αυλή του, κανένα πρόβλημα! Απαιτούνται μόνο πάσσαλοι περίφραξης! Ας μην μιλάμε για αισθητική! Μπάζα παντού. Δίπλα και μέσα στο ποτάμι, πάνω στα δέντρα, στην είσοδο της πλατείας, δίπλα στα γεφύρια. Μάντρες με υλικά και μπάζα ξεφυτρώνουν στον κεντρικό οδικό άξονα του Ασπροποταμου, ως εικαστικές παρεμβάσεις της ασχήμιας, αποψιλώνοντας το περιβάλλον από πέτρες, χώμα, πλάκες, άμμο. Τα οποία φυσικά εμπορεύονται, δημιουργώντας τα νταμάρια της ασχήμιας - τουριστικές ατραξιόν και φυσικά κατολισθήσεις.






Εν τέλει ο Ασπροπόταμος αποψιλώνεται χωρίς να καεί και χωρίς σαν βομβαρδιστεί. Όπως πάει το πράγμα, θα έρθει η σειρά και της δικής μας «Πάρνηθας». Ο Ασπροπόταμος κινδυνεύει να τα χάσει όλα προτού τα κερδίσει. Ο ζωτικός του χώρος συρρικνώνεται δραματικά, γινόμαστε μάρτυρες της τριτοκοσμικοποιησης του Ασπροποταμου και της περιβαλλοντικής κατάρρευσης που συνιστά γνώρισμα της νεωτερικότητας. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ορατή. Οι ντόπιοι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν φταίει ένα «αφηρημένο» κράτος για την κατάντια. Ότι φταίνε οι ίδιοι.

Υποτίθεται ότι αυτός που αγαπάει τον τόπο του προσπαθεί να τον βελτιώσει. Όμως εδώ και γενικότερα στον Ελλαδικό χώρο, οι οικοπεδοφάγοι, οι εργολάβοι, οι κατασκευαστές αυθαιρέτων και οι κατασκευαστές μη αυθαιρέτων - τα οποία αισθητικά μοιάζουν με αυθαίρετα - παριστάνουν τους πατριώτες. Αυτοί οι «πατριώτες» που δεν τιμωρούνται περιέργως ποτέ ευθύνονται για την επίμονη τριτοκοσμικότητά μας καθώς και για την σταθερή ασχήμια και βιασμό του περιβάλλοντος χώρου. Οι Γερμανοί μας βομβάρδισαν αλλά είχαν το ιστορικό διάλειμμα του Γερμανικού Ρομαντισμού. Εμείς μένουμε προσκολλημένοι στην τουρκοελληνική νοοτροπία της λαμογιάς, της κομπίνας και της διαπλοκής. Και απ' ότι φαίνεται στερούμαστε μηχανισμού αυτοδιόρθωσης, αφού επικρατεί η λογική του δεν βαριέσαι, ας πάει και το παλιάμπελο. Όμως ο περιβάλλων χώρος είναι η μεγάλη Αυλή και ανήκει σε όλους μας...







Όσο απομακρυνόμαστε από την αρμονία, από το κάλλος, όσο επικρατεί η ασχήμια και οι αρνητικές, χαμηλής ποιότητας δονήσεις, τόσο θα διαμορφώνεται ένας κόσμος ανάλογης ποιότητας. Η λαμογιά, η δυσαρμονία, αυξάνουν τον ύπνο μέσα στον οποίο ζούμε και ταυτόχρονα όσο περισσότερο κοιμόμαστε, τόσο αυξάνεται η ασχήμια και η αρνητικότητα. Αντίθετα η αρμονία, η ομορφιά μπορούν να προκύψουν μόνο αν κανείς συνειδητά μοχθεί για να τα φέρει στην ζωή του.

Κι αυτό απαιτεί μια συγκεκριμένη γνώση. Ίσως μια γνώση ανάλογη με αυτή που κατείχαν οι δημιουργοί του Ναού Τιμίου Σταυρού Δολιανών - Κρανιάς, που όταν τον αντικρίζει κανείς νιώθει μία αρμονία να τον πλημμυρίζει και μαζί ένα αίσθημα δέους, που για λίγο τον «βγάζει» έξω από τα στενά όρια της καθημερινής μηχανικής του ζωής. Σ' αυτή την γνώση και σ' αυτές τις εικόνες, ίσως κρύβεται το φωτεινό μέλλον μας...

Το πνευμα του βουνου εχει τον τροπο να προστατευει το δικιο του...