Με τα τραγούδια πενθούμε

Με τα τραγούδια πενθούμε για τον χαμένο παράδεισο, για όσους έφυγαν, για το έγκλημα όχι μόνο αυτών των ημερών, αλλά και για τα εγκλήματα όλων των τελευταίων δεκαετιών. εις βάρος της φύσης. Κάποιοι θα ξεχάσουν εύκολα αυτό το εθνικό έγκλημα, κάποιοι άλλοι όχι. Πενθούμε πάνω απ'όλα για όσους έχουν κάρβουνο στην καρδιά και δεν τους απασχολεί αν θα ζουν σε μια χώρα σκοτεινή σαν τον 'Αδη. Αυτοί θα είναι και τα πρώτα θύματα που θα πέσουν στο λάκο που οι ίδιοι έσκαψαν. Νέμεσις ! Είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

'Ελα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στην Αυλώνα
πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου
δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στη σκιά τους ξεκουράσου

Ελα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου

Ελα να πάμε στα καμένα
δεν μας χωράει πιά το σπιίτι
έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες σα Δευτέρες
έρχονται φλόγες απ’τα δάση
και μιά φωτιά να μας δικάσει
μέσα στο πύρινό της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο

Ελα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου

Ελα να βγούμε απ΄το σπιίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ, στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ’ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο

Μ.Γκανάς - Λ.Μαχαιρίτσας
___

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε τ' αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούριο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Ν.Γκάτσος