O Μάης του 4Χ

Ας υποθέσουμε ότι ήταν ένα πρόσωπο.
Μπορείτε να στολίσετε τη φαντασία σας με τη μορφή του;
Ένα χέρι από σύννεφο χαμηλώνει πάνω σ ένα λιβάδι από πολύχρωμα λουλούδια και πλάθει μια ευωδιαστή μορφή γιγαντιαίων διαστάσεων.
Κι αυτός.
Ο Μάης.
Ο Μάης του 4Χ.
Τεράστιος.
Σηκώνεται.
Περπατά.
Κατευθύνεται προς το μέρος μας.
Φυσά σαν δράκος μα αντί για φλόγα τα σπλάχνα του ξερνούν λουλούδια που πλημμυρίζουν την πόλη μας, απ άκρη σ άκρη.
Μια ομάδα φοιτητών με κόκκινες σημαίες, χάνουν τα ρούχα τους και σκεπάζουν τη γύμνια τους μόνο με κόκκινο.
Ερωτικά οδοφράγματα, μια τζαμαρία καταρρέει και τα βιβλία σεργιανίζουν ελεύθερα στους δρόμους.
Σχηματίζουν αντάρτικες ομάδες που επιτίθενται στους αστραφτερούς στρατώνες των κοσμημάτων, των κινητών και των πολυτελών ενδυμάτων.
Γρασίδι φύτρωσε πάνω στην πίσσα
Και η λεωφόρος επέστρεψε πίσω στους ανθρώπους.
Μια ομάδα νέων τρέχουν γυμνοί πάνω στην πράσινη άσφαλτο πιασμένοι χέρι, χέρι....
Χορεύουν, φωνάζουν, εκστασιάζονται...
Για δες ψηλά στο βουνό, κάτω απ το καμένο δάσος
Κάποιος πέταξε εκεί ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων από κοκκινόχωμα.
Το φύσημα του ανθισμένου γίγαντα έχει κατακλύσει την πόλη.
Τα λουλούδια κολλούν σαν κισσός πάνω στα τσιμεντένια κλουβιά.
Οι άνθρωποι χάνουν τα ρούχα τους και τα κτίρια ντύνονται με χρώματα.
Τα βιβλία ενώθηκαν με τις ομάδες των πινέλων, των φωτογραφικών μηχανών και των θεατρικών μασκών.
Αγκαλιάζονται.
Ετοιμάζονται να εισβάλουν στο χρηματιστήριο αξιών.
Και να επιβάλουν νέες αξίες.
Ακούγονται μουσικές.
Χαμόγελα.
Κι ο γίγαντας Μάης…
Χαμήλωσε, κόντυνε, μάζεψε, πλέχτηκε στα μαλλιά σου.
Έγινε πλεξούδα με καστανό μετάξι.
Κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια σου.
Δαγκώνω τον ώμο σου.
Γαντζώνεσαι πάνω μου.
Πολύχρωμες πυγολαμπίδες φωτίζουν τη γύμνια μας
Φωνές παιδιών, χάχανα, γέλια.
Ακούτε;
Κάποιοι έστησαν όργιο στο μεγαλύτερο σιντριβάνι της πόλης...