Είχα χρόνια ν' ασχοληθώ με αυτό το μπλογκ, εγώ το ξεκίνησα. Ζήτημα αν το ξέρουν 4-5 άτομα. Δεν ήθελα να γίνει γνωστό για τους εξής λόγους. 

Δεν ήθελα να τραβήξω την προσοχή πάνω μου.

Δεν χρειαζόμουν ένα επίτευγμα για να εισπράξω αποδοχή.

Ηθελα απλά να κινητοποιήσω τους μπλόγκερς να ασχοληθούν με την οικολογία. 

Τελικά αυτό το μπλογκ κάποια στιγμή είχε αποκτήσει μια κάποια δύναμη αφού ήταν από τα πιο δημοφιλή. 

Υπήρξε ένα μέσο πίεσης και προς τα ΜΜΕ που τότε ανακάλυπταν πόση δύναμη μπορεί να έχει μια ανώνυμη φωνή.

Υπήρξε επίσης ένα μέσο πίεσης όταν έστελνα emails στις ΜΚΟ ως whispering planet. Τα συμπεράσματα που μου άφησαν επίσης απογοητευτικά. Δεν μπορούσαν να πάρουν θέση πλην εκείνη του αντικειμένου τους αποκλειστικά. Αλήθεια; Αυτό είναι για εσάς η φύση; Το κουτάκι που έχετε διαλέξει να βάλετε ένα θέμα και να μην σας απασχολεί τίποτα άλλο;

Δεν είναι η φύση ένα και το αυτό; To όλον που συμπεριλαμβανόμαστε κι' εμείς οι άνθρωποι. Τι σας κάνει να νομίζετε ότι είμαστε ανώτεροι από τα ζώα; Ισα ίσα που παρατηρώντας τα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν σκοτώνουν για ευχαρίστηση αυτά, παρά μόνο για να τραφούν.

Kάποια στιγμή είδα ότι πλέον αυτοί που ασχολούνται με την οικολογία και την ζωοφιλία  αρκετοί και άντλησα μεγάλη ευχαρίστηση από αυτό. Το μπλογκ είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό του.

Κάποια στιγμή επίσης απογοητεύτηκα επειδή κάποιοι το χρησιμοποίησαν για να φανούν. Μου είπαν ότι κάποιος πήγε σε εκπομπή και παρουσιάστηκε ως whispering planet και πολύ γέλασα.

Δεν έχω πλέον πρόσβαση στο email. Σταμάτησα κάποια στιγμή να τα διαβάζω επειδή δεν ήθελα την αρνητική ενέργεια που εισέπραξα, ούτε τις απειλές. Ετσι αν κάποιοι γράφατε και δεν λάβατε απάντηση λυπάμαι.

Το πιο διασκεδαστικό ήταν ότι όλοι πίστευαν ότι ο whispering planet είναι άντρας αφού έτσι μου απευθύνονταν.

Οι απειλές τώρα, αυτές ναι με τρόμαξαν, όχι για μένα γιατί δεν φοβήθηκα για τον εαυτό μου αλλά για τα ζώα που είχα μαζέψει. Ηταν πάντα η προτεραιότητα μου και τίποτα δεν έβαζα πάνω από αυτά.

Τα είχα βάλει με τους κυνηγούς. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν για αναψυχή. Θα μπορούσαν κάλλιστα να με ανακαλύψουν και να έρθουν να τα σκοτώσουν για εκδίκηση στην ερημιά που έμενα. Και βοήθεια να φώναζα δεν υπήρχε κανείς. 

Κάποτε είδα έναν κυνηγό να σκοτώνει τον σκύλο του μπροστά μου. Ηταν από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής μου. Μπήκα στην μέση, βούτηξα το πυροβολισμένο σκυλί και το πήρα στην αγκαλιά μου. Εκλαιγα όσο ψυχορραγούσε και ο κυνηγός μου ζητούσε συγνώμη! 

Λυπήθηκε που με τραυμάτισε ψυχολογικά άθελα του, αλλά στιγμή δεν ένοιωσε συμπόνια για τον σκύλο του! 

Ενα σκυλί που είχε πάρει για υπηρέτη, να του φέρνει τα ζώα που σκοτώνει. Ενα σκυλί πως ίσως δεν τάιζε αρκετά γιατί έχω δει σκυλιά δεμένα με την τροφή τους μπροστά ξεροκόμματα, ακόμα και φλούδες λεμόνια!

Ισως αυτά να ακουστούν υπερβολικά σε έναν άνθρωπο που ζει στην πόλη, όταν όμως έφυγα από αυτή έπαθα σοκ με το πως αντιλαμβάνονται τα ζώα στην επαρχία.

Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε με έναυσμα τις φωτιές της Πελοποννήσου. Πέρα από την οδύνη που ένοιωσα βλέποντας την χώρα μας να καίγεται σε τέτοιο βαθμό και να χάνονται τόσες ζωές, όταν άκουσα ότι περίμεναν οι κυνηγοί τα ζώα που κατάφερναν να διαφύγουν στις κοντινές περιοχές τρελάθηκα. Πως ήταν δυνατόν;

Kαι βέβαια θα απαντήσουν οι κυνηγοί ότι αγαπούν τα ζώα και ότι ρυθμίζουν την φύση. Ποιός σας έχρισε θεούς να έχετε δικαίωμα να αφαιρείτε ζωές; Tι σας κάνει να πιστεύετε ότι σας ανήκουν τα ζώα που ζουν ελεύθερα στην φύση;

Αφησα όλα αυτά τα χρόνια το μπλογκ να υπάρχει, μια μποτίλια στο πέλαγος. Μπήκα χθες και με έκπληξη διαπίστωσα ότι μπήκαν πάνω από 1400 άτομα αυτόν τον μήνα.

Αυτό το μπλογκ έχει πολλούς διαχειριστές, έδωσα τα ίδια δικαιώματα σε όλους όσους έγραφαν τότε. Γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι τις ομάδες. Οτι αποτελούνται από τα μέλη τους και όχι από τον δημιουργό της. Σ' εκείνους που πίστεψαν στην ιδέα και τίποτα άλλο.

Αν υπάρχει κάποια ψυχή, πραγματικά αγνή, που θέλει να αναλάβει αυτό το μπλογκ θα ήταν χαρά μου. Θέλει πολλή δουλειά και χρόνο και πλέον η πληροφορία είναι τόση πολλή, παντού βρίσκεις πλέον θέματα οικολογίας και ζωοφιλίας.

Ξέρετε τι μου έλειψε όλα αυτά τα χρόνια; Η εποχή που πίστευα ότι υπάρχει ελπίδα ν' αλλάξουμε όχι τον κόσμο, αλλά το τρόπο που βλέπουν την φύση. Κι' έτσι ίσως κάποια στιγμή να υπάρξει ελπίδα να πετύχουμε κάποια μικρά πράγματα.

Δυστυχώς τα μεγάλα είναι ήδη προγραμματισμένα και θα χρειαστεί πολλή δουλειά. Προχωρήσαμε πολύ αυτά τα χρόνια ως κοινωνία ως προς την αντιμετώπιση μας προς τα ζώα. Τουλάχιστον δεν βλέπεις τις έντρομες μανάδες "μη το σκυλί θα σε φάει". Και έχω γνωρίσει και μετανοημένους κυνηγούς. Κάποιος μου είπε ότι είχε πυροβολήσει ένα ελάφι (στην Αγγλία) και μετά είδε ότι ήταν έγκυος. Αν αυτό χρειάστηκε (να το ξεκοιλιάσει να δει το έμβρυο για να νοιώσει κτήνος) έστω κάποια στιγμή είδε το φως.

Ως προς την οικολογία τώρα, προχωράμε τάχιστα προς τα πίσω. Τσιμέντο να γίνουν όλα, ανάπτυξη, να γεμίσουμε τα βουνά ανεμογεννήτριες, να ρυπαίνουμε λες και είναι η Φύση είναι ανεξάντλητη.

Κλείνω επαναλαμβάνοντας με το ότι είμαστε το όλον, αλληλένδητα δεμένοι άνθρωποι, ζώα και τόποι.