Ο Κλέφτης των ποδηλάτων (Ladri di Biciclette) (1948) Σκέψεις πάνω στην ταινία

Διαβάζοντας για αυτή την ταινία στο εξαιρετικό κινηματογραφικό blog των crispy & navarino-s “Rear Window” , αποφάσισα να την ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια και να την παρουσιάσω κι εγώ. Οχι φυσικά από σκηνοθετική και υποκριτική σκοπιά, αυτό το έκαναν με άριστο τρόπο οι παραπάνω bloggers. Θα σχολιάσω όμως ένα κοινωνικό πλαίσιο της ταινίας, το οποίο τότε θεωρούνταν δεδομένο και αυτονόητο, αλλά σήμερα, που αυτό το πλαίσιο έχει εκλείψει, κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στον σύγχρονο θεατή και τον οδηγεί να δει την ταινία και μέσα από αυτό το νεοαναδυόμενο μάτι.

Αναφέρομαι στην γενικευμένη χρήση του ποδηλάτου ως σημαντικού μεταφορικού μέσου, αλλά και μέσου επιβίωσης. Η ταινία είναι γυρισμένη σε μια εποχή που κυκλοφορούσαν ελάχιστα ΙΧ αυτοκίνητα από λίγους προνομιούχους και το ποδήλατο ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο του κόσμου για τις καθημερινές μετακινήσεις του, στη δουλειά, στα ψώνια, στις υπόλοιπες δουλειές του. Για να συλλάβουμε καλύτερα αυτό, ας σκεφτούμε ότι σήμερα δεν θα έκανε καμιά αίσθηση το γύρισμα μιας τέτοιας ταινίας: η κλοπή ενός ποδηλάτου την σήμερον ημέρα είναι ένα κοινότατο και ανώδυνο παράπτωμα. Ακόμα και σε τυχόν remake της θα έπρεπε να γίνουν κάποιες προσαρμογές στην εποχή μας που να έχει νόημα: πχ "ο κλέφτης μηχανής ή αυτοκινήτου".

Οι πόλεις ήταν φυσικά πιο ανθρώπινες με πολύ πράσινο και πολύ ελεύθερο δημόσιο χώρο, όπως βλέπουμε στην ταινία. Όμως η κυριαρχία του ΙΧ αυτοκινήτου και η αντικατάσταση του αθόρυβου, υγιεινού, εύχρηστου και ελεύθερου από ρύπους ποδηλάτου με ένα μέσο που έχει ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά, καταβρόχθισε πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χώρου για την ελεύθερη και άνετη μετακίνηση, οδηγώντας τις σημερινές πόλεις σε αυτό το ανυπόφορο και ψυχοφθόρο χάλι.

Η χρήση του ποδηλάτου μειώθηκε δραματικά, μια και οι αξίες της ταχύτητας (ο χρόνος είναι χρήμα), της άνεσης (να μην ιδρώνεις και κοπιάζεις άσκοπα) και του κοινωνικού στάτους (όσο πιο ακριβό και μεγάλου κυβισμού το αμάξι, τόσο πιο σπουδαίοι αισθανόμαστε, ας είναι καλά και οι σχετικές διαφημίσεις) θεωρήθηκαν πολύ πιο σπουδαίες από την ποιότητα ζωής, το καθαρό περιβάλλον, τους ελεύθερους χώρους. Ετσι το ποδήλατο σταδιακά υποβιβάστηκε σε μέσο ψυχαγωγίας και πλέον ελάχιστοι ιδεολόγοι, ειδικά στη χώρα μας και κυρίως στις μεγαλύτερες πόλεις μας, το χρησιμοποιούν ως μέσο μετακίνησης στην πόλη, αλλά πάλι ως συμπληρωματικό του ΙΧ που σχεδόν όλοι κατέχουν.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη πίεση στις δημοτικές αρχές από κινήματα πολιτών για την αναβάθμιση του ρόλου του ποδηλάτου στις πόλεις, οπότε και οι δήμαρχοι έχουν αρχίσει να δείχνουν ενδιαφέρον, αλλά από ό,τι φαίνεται μόνο για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Δεν έχουν μπει καν στη λογική του περιορισμού του ΙΧ υπέρ του ποδηλάτου και άλλων εναλλακτικών μέσων μεταφοράς, συνεχίζοντας να πριμοδοτούν αβασάνιστα την αυτοκίνηση. Διοργανώνουν φιέστες με ποδήλατα, αλλά μέσα από μια λογική που ΔΕΝ προβάλλει το ποδήλατο ως μια από τις εναλλακτικές λύσεις για το κυκλοφοριακό. Εξακολουθούν να το προβάλλουν κυρίως ως μέσο ψυχαγωγίας, διοργανώνοντας αγώνες με ακροβατικά ποδήλατα σε περιορισμένους χώρους σε πάρκα, χαλαρές ποδηλατοβόλτες, σε πλακόστρωτα και σπάνια σε κεντρικούς δρόμους, κλπ. Στην δε παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητα (22 Σεπτέμβρη), εκεί η υποκρισία περισσεύει: Ούτε καν μείωση της αυτοκίνησης για μια μέρα δεν συμβαίνει!

Οσο για τις σχετικές υποδομές που απαιτούνται για να ενθαρρυνθεί μια γενικευμένη χρήση του ποδηλάτου, αυτές γίνονται με τη μέγιστη προχειρότητα, οπότε αυτοκαταργούν από μόνες τους την χρήση τους: κάκιστος σχεδιασμός, καθόλου ασφάλεια και κανόνες ΚΟΚ, αδιαφορία για μετέπειτα προστασία και περιφρούρηση της λειτουργίας τους και της μη χρήσης τους για πάρκινγκ.

Όλα αυτά ήταν αδύνατο να τα διαισθανθεί ένας θεατής των δεκαετιών 50-60 της ταινίας, που θεωρούσε το ποδήλατο ως το εργαλείο του φτωχού, αλλά μπορεί να τα εντοπίσει στην ταινία με πικρία ένας σύγχρονος θεατής, ειδικά της χώρας μας και να διαπιστώσει ότι μπορεί να ελευθερώθηκε από τα δεσμά της φτώχειας και της ανέχειας, αλλά σκλαβώθηκε σε άλλους τομείς. Και με την επερχόμενη κρίση στη χώρα μας θα ξαναφορτωθεί από ό,τι φαίνεται και τα δεσμά της φτώχειας και οικονομικής ανέχειας, δίπλα στα νεότερα αυτά δεσμά του. Ή ίσως να είναι και η μοναδική ευκαιρία να αναστοχαστεί ταυτόχρονα πάνω σε αυτά.

Επιπλέον, η γενικευμένη αυτοκίνηση και η συμπίεση του χρόνου μας, έχουν συμβάλλει τα τελευταία χρόνια σε ένα νέο μοντέλο αγοράς, βγάζοντας σιγά σιγά αυτήν και τα μίνι μαρκετ έξω από τις γειτονιές και την πόλη, δημιουργώντας απρόσωπα μεγακαταστήματα σε απαγορευτική απόσταση από τις κατοικίες μας για εύκολη πρόσβαση με ποδήλατο ή με τα πόδια. Οπότε η χρήση αυτοκινήτου και για το κουβάλημα μεγάλης ποσότητας αγαθών για όλη τη βδομάδα γίνεται ολοένα και πιο αναγκαστική.

Η γενίκευση της χρήσης μέσων μετακίνησης, που όχι μόνο είναι καθαρά, αλλά δεν έχουν καν καθημερινό οικονομικό κόστος (ποδήλατο –πόδια) είναι λοιπόν δεμένη με ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο, αυτό της επανοικειοποίησης των ελεύθερων χώρων, της αναβιωσης της γειτονιάς ως αυτάρκη κοινωνικού χώρου, της στήριξης των πολλών και μικρών αγορών σε γειτονιές και κατά συνέπεια της ελαχιστοποίησης των μετακινήσεων για δουλειά σε μεγάλες αποστάσεις από τον χώρο διαμονής, με τη χρήση εκσυγχρονισμένων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, όταν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ειδάλλως, η γενικευμένη αυτοκίνηση θα είναι ο κανόνας και το ποδήλατο στην καλύτερη θα είναι ένα απλό συμπληρωματικό μέσο μετακίνησης, και αυτό μόνο όπου υπάρχουν αξιοπρεπείς υποδομές.

Ας γυρίσουμε και στην ταινία, την οποία συνιστώ κι εγώ ανεπιφύλακτα, όσο και αν είναι κακοποιημένη από τη φθορά του χρόνου.

If you go Zante: Blue caves

Check out this SlideShare Presentation:

If you go Zante: Blue caves

View more presentations from Dennis Labadarios.

If you go Crete: Koumos

Check out this SlideShare Presentation:

If you go Crete: Koumos

View more webinars from Dennis Labadarios.

Εν αναμονή Πορίσματος για το ρήγμα της Μαυροπηγής...

Πηγή: Τα Νέα της Πτολεμαϊδας

AY AY AY! - LOCOMONDO Y AMPARO SANCHEZ

ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ - 07 Ιουλ 2010 12:53 π.μ.

SPOT AMNISTIA INTERNACIONAL

Λιάνα Κανέλλη έξω από τα δόντια ΄στη βουλή

Συνορεύοντας με το θάνατο...

Στην Ακρινή Κοζάνης το χωριό που «συνορεύει» με το θάνατο, ασθένειες όπως καρκίνος, καρδιοπάθειες, άσθμα και αλλεργική ρινίτιδα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο.
Στη δυτική πλευρά του οικισμού, σε απόσταση 700 μέτρων από τα σπίτια, βρίσκονται οι εξωτερικές αποθέσεις τέφρας των σταθμών της ΔΕΗ, στη νότια πλευρά οι ταινιόδρομοι μεταφοράς τέφρας και λιγνίτη και σε απόσταση 2,5 χλμ. ο Ατμοηλεκτρικός Σταθμός (ΑΗΣ) Αγίου Δημητρίου. Το τελευταίο στοιχείο, βέβαια, δε χρειάζεται να σου το πουν, γιατί τα πέντε τεράστια φουγάρα του σταθμού απλώνουν καθημερινά βαριές τις σκιές τους επάνω στις κατοικίες.
«Είμαστε, δηλαδή, περικυκλωμένοι. Κάθε μέρα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου αντικρίζω τα φουγάρα και το μόνο που σκέφτομαι είναι: θάνατος. Ολόκληρη η περιοχή εδώ είναι μολυσμένη», περιγράφει η κ. Θωμαΐδου δείχνοντας ολόκληρο τον οικισμό.

Το όνειρο της μετεγκατάστασης
Εναν οικισμό περίπου 1.300 κατοίκων, ο οποίος τα τελευταία πέντε χρόνια ζει με το όνειρο της μετεγκατάστασης. Η γειτνίαση με ένα από τα πλέον ρυπογόνα εργοστάσια της χώρας, η αυξημένη περιβαλλοντική επιβάρυνση, καθώς και οι αυξημένοι πρόωροι θάνατοι δεν αρκούν για την απαλλοτρίωση της περιοχής από τη ΔΕΗ, αφού στο υπέδαφος της Ακρινής δεν κατοικεί ο λιγνίτης - το πολύτιμο καύσιμο που μέχρι σήμερα οδήγησε στη μετεγκατάσταση και αποζημίωση περίπου 4.500 κατοίκων από την Καρδιά, τη Χαραυγή, τον Κόμανο, την Εξοχή και το Κλείτος.
«Κάθε μέρα που ξημερώνει σκέφτομαι πώς θα καταφέρω να φύγω για να γλιτώσω», αναφέρει και η Κυριακή Ελευθεριάδου, η οποία κατοικεί λίγα μέτρα πιο δίπλα. Οταν πήγε για πρώτη φορά στην Ακρινή ήταν 19 χρόνων και το κλίμα, όπως λέει, ήταν μοναδικό. «Για να καταλάβεις, σκέφτονταν να φτιάξουν σανατόριο στην περιοχή», διηγείται. Σήμερα, έχει δίπλα της το 12χρονο εγγονό της, Ξενοφώντα, ο οποίος υποφέρει από άσθμα. «Μόλις ήρθαν τα ορυχεία η κατάσταση έγινε δραματική. Η τέφρα είναι ο μεγάλος μας εχθρός και έχει αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να τρέχουμε κάθε μέρα στους γιατρούς», δηλώνει.

Ζήτημα επιβίωσης
Του αγώνα των κατοίκων για τη μετεγκατάσταση ηγείται τα τελευταία χρόνια ο πρόεδρος του Συλλόγου Περιβάλλοντος και Ανέργων Ακρινής, Κώστας Πουτακίδης. Οπως εξηγεί στον «Α», «όταν τη δεκαετία του '80 άρχισαν οι πρώτες απαλλοτριώσεις της ΔΕΗ σε απόσταση 500 μέτρων από το χωριό μας δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για μία χωματερή στην οποία εναπόθεταν την τέφρα που προέκυπτε από την καύση λιγνίτη στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου». Αυτή η τέφρα, όπως διαπιστώθηκε στην πορεία, θα γινόταν ο εφιάλτης τους. Εισβάλλει στα σπίτια, στις καλλιέργειες και –το χειρότερο- στα πνευμόνια τους. Εκεί, όπως αναφέρει ο ίδιος, τα μεγαλύτερα σωματίδια προκαλούν αναπνευστικές παθήσεις και καρκίνο, ενώ τα μικρότερα εισέρχονται στην κυκλοφορία προκαλώντας γενικότερη τοξικότητα.
«Αυτή η τέφρα είναι ο θάνατός μας. Σχεδόν κάθε σπίτι στην Ακρινή έχει και από έναν άρρωστο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα περισσότερα πιστοποιητικά θανάτου στο ληξιαρχείο μας έχουν ως αιτία τον καρκίνο του πνεύμονα. Η μετεγκατάσταση είναι για εμάς ζήτημα επιβίωσης, ζήτημα ζωής και θανάτου, και γι' αυτό είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια», επισημαίνει.

ΔΕΗ: Πολιτική απόφαση η μετεγκατάσταση
Από την πλευρά τους, οι υπεύθυνοι της ΔΕΗ σημειώνουν πως η μετεγκατάσταση του οικισμού αποτελεί πολιτική απόφαση. «Από μόνη της η ΔΕΗ δε δικαιούται να ζητήσει απαλλοτρίωση της Ακρινής, καθώς στο υπέδαφος δεν υπάρχει λιγνίτης. Τίθεται εξάλλου και ζήτημα χρηματοδότησης και γι' αυτό θα απαιτηθεί πολιτική απόφαση. Εξ όσων γνωρίζουμε πάντως η Πολιτεία βλέπει θετικά το αίτημα των κατοίκων», σημειώνει ο γενικός διευθυντής Ορυχείων, Παναγιώτης Νικολακάκος. Οσο για τα παράπονα του κόσμου σχετικά με τις επιπτώσεις της λειτουργίας των σταθμών στην υγεία τους, ο βοηθός διευθυντής της διεύθυνσης Θερμοηλεκτρικών Σταθμών, Θεόδωρος Παπαδέλης, σημειώνει πως «η ποιότητα ατμόσφαιρας δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τις εκπομπές ρύπων και τις άλλες δραστηριότητες της ΔΕΗ ή τρίτων. Η Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, έχει πολλές φορές χειρότερη ποιότητα ατμόσφαιρας από την Κοζάνη κι ας μην υπάρχουν καμινάδες και ορυχεία στην περιοχή». Σύμφωνα με τους ίδιους, μάλιστα, ειδικά στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, όπου η εγκατάσταση των φίλτρων ολοκληρώθηκε πριν από τρία χρόνια, δεν έχει παρατηρηθεί καμία υπέρβαση των ορίων, ενώ μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποια επίσημη επιδημιολογική μελέτη που να επιβεβαιώνει πως τα προβλήματα υγείας των κατοίκων σχετίζονται με τη λειτουργία της ΔΕΗ.

Επιδημιολογική μελέτη
Τον παραπάνω ισχυρισμό, πάντως, ενδέχεται να ανατρέψει η επιδημιολογική μελέτη που εκπονεί εδώ και λίγο καιρό το τμήμα Υγιεινής και Ιατρικής Στατιστικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με τη νομαρχία Κοζάνης αναφορικά με τη συσχέτιση ανάμεσα στην περιβαλλοντική ρύπανση και την αυξανόμενη νοσηρότητα και θνησιμότητα της ευρύτερης περιοχής της Κοζάνης. «Την τελευταία 15ετία δεν υπάρχει κάποια επίσημη μελέτη που να συσχετίζει αυτά τα δύο στοιχεία και εμάς μας καίνε αυτά τα τελευταία χρόνια αλλά και το μέλλον. Πιστεύουμε πως μόλις ολοκληρωθεί η έρευνα θα αποδειχθεί πως υπάρχει αυξημένη συχνότητα τόσο κάποιων νεοπλασματικών παθήσεων όσο και αναπνευστικών και καρδειαγγειακών παθήσεων που σχετίζονται με τα αιωρούμενα σωματίδια», σημειώνει η παθολόγος και πρόεδρος του Κέντρου Περιβάλλοντος της νομαρχίας Κοζάνης, Κική Αποστολίδου.

Πρωτόγνωρη επιβάρυνση
Σοβαρές συνέπειες από τη δραστηριότητα της ΔΕΗ τόσο στο περιβάλλον όσο και στην ποιότητα ζωής των κατοίκων διαπιστώνει και ο νομάρχης Κοζάνης, Γιώργος Δακής. «Στο νομό Κοζάνης δοκιμάζεται η έννοια του κράτους δικαίου και τα αυτονόητα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών σε σχέση με την ποιότητα ζωής και το δικαίωμα στην υγεία. Η επιβάρυνση της αειφορίας της περιοχής μας βρίσκεται σε πρωτόγνωρα επίπεδα τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό όσο και σε περιβαλλοντικό επίπεδο. Ειδικότερα στα περιβαλλοντικά η επιβάρυνση της ποιότητας του αέρα που αναπνέουμε, η αλλοίωση και η δέσμευση του εδάφους, καθώς και η καταστροφή του υπόγειου υδροφορέα καταγράφουν εντυπωσιακές αρνητικές πρωτιές», δηλώνει.

Σωρεία παραβάσεων
Αλλωστε, πρόσφατη έρευνα της Υπηρεσίας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής στον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό (ΑΗΣ) Πτολεμαΐδας είχε αποτέλεσμα τη διαβίβαση στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Κοζάνης Πράξης Βεβαίωσης, η οποία, μεταξύ άλλων, διαπίστωνε υπέρβαση των στόχων για τις εκπομπές σωματιδίων του Εθνικού Σχεδίου Μείωσης Εκπομπών (ΕΣΜΕ), διάχυτες εκπομπές αερίων ρύπων, έλλειψη άδειας διάθεσης στερεών αποβλήτων, έλλειψη αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, ελλιπή παρακολούθηση εκπομπών αερίων ρύπων.

Πηγή: Εφημερίδα ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Οι τελευταίοι του Κλείτους...

Με το χέρι του ο 60χρονος Γιώργος Τσανακτσίδης ζωγραφίζει στον αέρα το περίγραμμα ενός σπιτιού. «Το βλέπεις αυτό; Εκεί κάποτε ήταν το πατρικό μου», λέει. Στη θέση του πατρικού του, στο χωριό Κλείτος της Κοζάνης, σήμερα υπάρχουν μόνο χαλάσματα. Πέτρες, τούβλα, κεραμίδια, σπασμένα ξύλα. « “Αναγκαστική απαλλοτρίωση” το είπαν από τη ΔΕΗ. Είχαμε, ξέρεις, λιγνίτη στο έδαφος. Τον χρειάζονταν και έτσι μας είπαν να φύγουμε», εξηγεί.
Δεν έφυγαν όλοι όμως. Στο σεληνιακό τοπίο του χωριού, ανάμεσα στα μπάζα, εξακολουθούν να στέκουν όρθια 18 σπίτια. Είναι τα τελευταία του Κλείτους, του χωριού που φέρει το όνομα ενός από τους κορυφαίους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το οποίο σταδιακά μετατράπηκε σε χωριό - φάντασμα.
«Το Κλείτος παλιά ήταν κεφαλοχώρι. Είχε ζωή, είχε κίνηση. Η απαλλοτρίωση ξεκίνησε πριν από χρόνια. Πέρυσι έφυγαν και οι τελευταίοι από τους 1.300 κατοίκους και μείναμε εμείς οι λίγοι. Κι εγώ έχω περιθώριο μέχρι τον Αύγουστο για να φύγω», αναφέρει.
Οι εναπομείναντες κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και αυτός είναι ο λόγος που δε μεταφέρθηκαν στα οικόπεδα που τους παραχώρησε η ΔΕΗ σε άλλους οικισμούς, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα της γης τους. «Μας έδωσαν οικόπεδα αλλά όχι κτηνοτροφική ζώνη. Μας άφησαν στο έλεος του Θεού να παλεύουμε μόνοι μας», αναφέρει ο κ. Τσανακτσίδης, καθώς μετακινείται με δυσκολία ανάμεσα στο ρημαγμένο σπίτι του, ενώ σε απόσταση μόλις 20 μέτρων χάσκει η μαύρη τρύπα του ορυχείου της ΔΕΗ.
«Το ορυχείο ήταν κίνδυνος για όλους μας, για καρκίνο, άσθμα, ρινίτιδες. Υποφέρουμε. Επρεπε να είχαμε φύγει νωρίτερα, αλλά δεν έγιναν σωστά οι διαδικασίες. Πέθανε πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην παίρνει ένα και δύο χάπια την ημέρα. Κι εγώ έχασα τον αδερφό μου, τον ανιψιό μου, την ανιψιά μου...», λέει και από τον τόνο της φωνής του γίνεται κατανοητό ότι ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, μέσα από το επόμενο όρθιο σπίτι βγαίνει η Ευαγγελία Σισμανίδου. «Μείναμε μόνοι μας εδώ, είναι σκέτη απελπισία», αναφέρει. Στο νέο Κλείτος τους περιμένει ένα σπίτι, αλλά η ΔΕΗ δεν τους έδωσε οικόπεδο για να χτίσουν μαντρί, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει πίσω για να προσέχουν το βιος τους. «Μέχρι τον Αύγουστο έχουμε παράταση κι εμείς και θα φύγουμε μετά», εξηγεί. Και μετά; «Μετά, πάει το Κλείτος. Θα σβήσει για πάντα».

Πηγή: Εφημερίδα ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εξορυκτική δραστηριότητα, ατυχήματα και ασφάλεια της εργασίας

Σε έναν κλάδο που παρουσιάζει αναγκαστική χωρική συγκέντρωση σε συγκεκριμένους τόπους λόγω της άμεσης εξάρτησης από το προϊόν εκμετάλλευσης («κοίτασμα») κι ακόμη εμπλέκει φυσικούς, χημικούς και βιολογικούς παράγοντες κατά την εκτέλεση των εργασιών (θόρυβος, δονήσεις, μικροκλίμα, σκόνη, αυξημένη κυκλοφορία οχημάτων κ.ά.) είναι αναμενόμενο να υπάρχουν οχλήσεις αλλά και κίνδυνοι που σχετίζονται με την επαγγελματική ασφάλεια και υγεία.

Εντούτοις, αν εξετάσει κανείς διαχρονικά τους πίνακες συσχέτισης των θανατηφόρων ατυχημάτων ανά τομέα δραστηριότητας, θα διαπιστώσει ότι τα "σκήπτρα" των θανατηφόρων ατυχημάτων, σε απόλυτους πάντα αριθμούς, συνεχίζει να κατέχει ο κλάδος των κατασκευών (κατασκευές κτιρίων και έργα πολιτικού μηχανικού), παρά τη μείωση σε σχέση με τα προηγούμενα έτη (43 το 2009 έναντι 48 το 2008 και 59 το 2007, χωρίς τα παθολογικά). Σε εργαζόμενους στους μεταλλευτικούς και λατομικούς χώρους εξόρυξης, τα θανατηφόρα δυστυχήματα παρουσιάζουν μια σταθερότητα την τελευταία εικοσαετία:  ΜΟ τελευταίας 20ετίας=7.

Σχετικά με τις δονήσεις και τα εκρηκτικά...

H συνέχεια και πλήρες άρθρο

Διατροφή, το έγκλημα της εποχής