Η ιδιωτικοποίηση του ελεύθερου χώρου

Στο Ελληνικό λέει θα τσιμεντωθούν κάμποσα στρέμματα προκειμένου να εξασφαλιστούν πόροι για να μείνει πράσινο το υπόλοιπο. Το ίδιο θα γίνει και στο πάρκο Γουδή. Κάτι ετοιμάζεται να χτιστεί στον χώρο του πρώην ιππόδρομου (κάτι σαν πνευματικό κέντρο).

Οπουδήποτε αλλού αυτή θα ήταν μια δόκιμη λύση. Οι χρήσεις εκμετάλλευσης εξασφαλίζουν έσοδα για τη φροντίδα των ελεύθερων χώρων. Αλλά όχι στην Αθήνα! Γιατί η Αθήνα είναι ένας τσιμεντένιο όγκος που δε διαθέτει την υποχρεωτική αναλογία τετραγωνικών ελεύθερου χώρου ανά κάτοικο.

Κι όμως μέσα στους φόρους που πληρώνει ο πολίτης, μέσα στα δημοτικά τέλη, υπάρχει ένα ποσόν που αναλογεί στην υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει αυτούς τους ελεύθερους χώρους.

Το «πράσινο ταμείο» είναι ελλειμματικό, το κράτος μας χρωστάει χώρους πρασίνου και ενώ θα έπρεπε να γίνονται απαλλοτριώσεις, να κατεδαφίζονται κτίρια και να αποδίδονται ως ελεύθεροι χώροι, κρατάμε ότι υπάρχει χτισμένο, είμαστε αγκιστρωμένοι σε κάθε εκατοστό μπετόν. Ακόμα και αυτό το αίσχος που λέγεται Fix και που θα έπρεπε να έχει κατεδαφιστεί μερικές δεκάδες χρόνια πριν, το κρατάμε σα να είναι πολύτιμο ορόσημο και μελετάμε ακόμα ποια θα μπορούσε να είναι η χρήση του.

Σε μια Αθήνα που στερείται κτιρίων - μνημείων, εμείς ανακηρύσσουμε σε πολιτιστική κληρονομιά ένα απρόσωπο κουτί πρώην εργοστάσιο μπύρας, το έχουμε εκεί σαν άψυχο σκελετό και το θαυμάζουμε ενώ αφήνουμε να ρημάζουν το Πεδίο του Άρεως (που ΤΩΡΑ αναπλάθεται) και το «Βασιλικό» κήπο που έχει ήδη χάσει σημαντικό μέρος της βλάστησής του.

Κι ενώ το τέρας που λέγεται Αθήνα έχει καταβροχθίσει κάθε πιθαμή ελεύθερου χώρου συνεχίζουμε να βλέπουμε ως ανάπτυξη και αξιοποίηση μόνο την τσιμεντοποίηση, ο ελαιώνας θα επίσης πρέπει δηλαδή να φιλοξενήσει το νέο γήπεδο του ΠΑΟ για να «πάρει αξία» έτσι ώστε να ασχοληθούμε μαζί του.


Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Αν μιλάμε για το Σουφλιά σαν αρμόδιο υπουργό, αυτή του η αδιαφορία για την εξασφάλιση ελεύθερων χώρων είναι πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο από οποιοδήποτε αυθαίρετο εκατόν δέκα τετραγωνικών. Και είμαστε κι εμείς άξιοι της τύχης μας που δεν διεκδικούμε τους χώρους αυτούς, επειδή έχουμε βολευτεί με τις καφετέριες του καφέ των 5 ευρώ.


Που στην ουσία αποτελεί και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων ελεύθερων χώρων όπως ακριβώς έγινε με την επι πληρωμή παιδεία και υγεία.


Αν μου υποσχεθούν οι αρμόδιοι για το θέμα πολιτικοί μας, ότι με ένα ταξίδι σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αντί να πάνε για ψώνια θα περάσουν λίγη ώρα στα πάρκα και τις πλατείες, για να διαπιστώσουν το πώς χρησιμοποιούνται εκεί οι ελεύθεροι χώροι θα κάνω έρανο να τους στείλω.

Αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος ότι μόλις δουν τα καταπράσινα πάρκα θα πουν «πω-πω ένα αναξιοποίητο οικόπεδο!!!»