Ο Μεγαλύτερος Καλλιτέχνης

Να πηδάς ένα καρπούζι, να εκσπερματώνεις πάνω σε ένα σταυρό, να τοποθετείς έναν εσταυρωμένο μέσα σε ένα προφυλακτικό… Όλες τους ακραίες καλλιτεχνικές εκφράσεις που σόκαραν και δίχασαν. Ποια είναι τα όρια της τέχνης, λοιπόν; Οφείλουμε να αυτολογοκρινόμαστε, να λογοκρίνουμε, να κλείνουμε σε μπουντρούμια τους artistes, να τους σπάμε τα μολύβια, τα πινέλα, τις κάμερες και να τους αναγκάζουμε να δημιουργούν τα έργα τους με κόπρανα και αίμα;(δες Μαρκήσιος)

Όλα αυτά ήρθαν στη σκέψη μου, όταν έμαθα, για το «καλλιτεχνικό εύρημα» του Guillermo Habacuc Vargas που έδεσε ένα σκύλο σε μια γκαλερί και το άφησε να πεθάνει από πείνα και δίψα, θέλοντας να αποδείξει ούτε και ‘γω ξέρω τι.

Το αποτρόπαιο αυτό γεγονός ήταν που με έκανε για πρώτη φορά να φωνάξω στον… «καλλιτέχνη»: Ως εδώ! Κι αυτό γιατί μπορεί
η Τέχνη να έχει δικαίωμα να πάρει θέση πάνω στην ηθική, να κριτικάρει την κοινωνία,
οφείλει να προκαλεί συμβολικά(μόνο συμβολικά!) για να μας ταρακουνά, να μας προβληματίζει
αλλά δεν μπορεί να εχθρεύεται την πραγματική ζωή.

Η πραγματική ζωή είναι πάνω απ όλα!
Η ύπαρξη, οι βόλτες, τα ζώα, τα λουλούδια, η φιλία, ο έρωτας, το αεράκι, η θάλασσα, η γέννηση, ο οργασμός, η αυτοκτονία είναι πολύ σημαντικότερες καταστάσεις από το κορυφαίο καλλιτεχνικό δημιούργημα.

Δολοφονώντας ένα σκύλο σε μια γκαλερί, καρατομείς την ποίηση μες τη ζωή μας.
Θέλεις να υποκαταστήσεις το πραγματικό, από τον ψεύτικο (αρρωστημένο στην συγκεκριμένη περίπτωση) κόσμο του εγώ.

Αυτό που έκανε ο Guillermo Habacuc Vargas ήταν να λογοκρίνει τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΤΗ.

Εκείνον στον οποίο οφείλει την ύπαρξη του…

ΤΗ ΦΥΣΗ!

Ο Guillermo Habacuc Vargas δεν είναι Καλλιτέχνης αλλά ιεροεξεταστής!