To υποκριτικό πρότυπο της ανάπτυξης δίχως κόστος...

«Οχι αυταπάτες, προπαντός..» έγραφε ο Μ. Αναγνωστάκης. Ας πούμε λοιπόν δύο λόγια απλά, σταράτα. Σαν αυτά που συζητιούνται καθημερινά μεταξύ των πολιτών ή συναδέλφων όχι στα διεθνή συνέδρια αλλά στην απλή, καθημερινή πρακτική: κανείς δεν θέλει την ανάπτυξη στο σπίτι του, στην «αυλή» του! Η καλύτερα όλοι την θέλουν αποφλοιωμένη, διαχωρισμένη από το κόστος της, το οποίο θα υποβαθμίσει, θα ρυπάνει την «αυλή» τους (σύνδρομο NIMBY).

Μας αρέσουν οι ωραίες βιτρίνες των υποδημάτων πλην όμως απεχθανόμαστε τους χώρους παραγωγής τους στα σλαμ της Ινδίας.
Επικροτούμε την ψηφιακή τεχνολογία, δεν θέλουμε όμως να ξέρουμε τα ψηφιακά νεκροταφεία της Γκουιγιού στην Κίνα.

Μας αρέσουν τα χρυσά κοσμήματα και τα θαυμάζουμε στα μουσεία της τέχνης, ούτε λόγος όμως για τα ορυχεία χρυσού από τα οποία έχει παραχθεί ο χρυσός με κόπο αλλά και αίμα.
Απαντούμε με ηχηρό «όχι» στις ανθρακικές θερμοηλεκτρικές μονάδες (του λιγνίτη, του λιθάνθρακα κλπ), «όχι» στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που είναι εισαγόμενα και δεν είναι πλέον φτηνά, «όχι» στην γεωθερμία επειδή «μας μυρίζει θειάφι», «όχι» στις ανεμογεννήτριες που «ξυρίζουν τις δασικές κορυφογραμμές» και οσονούπω «όχι» στα φωτοβολταϊκά συστήματα...
Ομως...

Δείτε πλήρες άρθρο στο Η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ