Ανθίζει το τσιμέντο;

Πώς φαινόμαστε, άραγε, από ψηλά;... εμείς κι ο 'πολιτισμός' μας...
Όχι, δεν σου μιλάω για το έσελον και άλλους δορυφόρους που μαγαρίζουν την Ομορφιά της Ύψιστης Αρμονίας. (Ίσως η επέμβαση οφείλεται στο γεγονός πως η Ομορφιά όχι μόνο πονάει, αλλά και αποδιοργανώνει˙ άρα δεν συμφέρει!...)

Αυτή είναι η πρώτη θέα του ήλιου, λίγο πριν ανοίξει την αυλαία
της καινούργιας μέρας κι αρχίσει να βάφει... κατά τα ειωθότα.

Κι αυτή είναι η τρύπα του όζοντος
ιδωμένη απ' έξω απ' τον όμορφο
πλανήτη μας. Όχι πως εδώ είμαστε καλύτερα
από την Ανταρκτική...!...

Κανονικά, οι σύγχρονες Ερινύες (για τους ισχυρούς), θα 'πρεπε να είναι τα παιδιά που πεθαίνουν κατά χιλιάδες κάθε λεπτό - κάθε λεπτό που γερνάει ο 'πολιτισμένος' κόσμος - κάθε λεπτό: από πείνα, κακομεταχείριση, ανέχεια, αρώστιες, πολέμους...
Και λέω 'κανονικά', γιατί όλα είναι εξω-φρενικά.
Δεν ισχύει τίποτα κανονικό!
Λες και ο καιρός γυρίζει τα μέσα-έξω την ανθρώπινη βρώμα και την κάνει ορατή από παντού. Το χειρότερο δεν είναι ότι δεν ξέρεις πώς να ξεφύγεις, αλλά ότι σε τρώνε και οι τύψεις από πάνω! Κουρέλι...

Παρ' όλ' αυτά και ακριβώς εξαιτίας τους!
Άνοιξη, συνταξιδιώτες,
ας ανθίσουμε κι εμείς:
Να μνημονεύουμε
δέντρα, ζώα και λουλούδια˙
να τα θυμόμαστε
κατ' όνομα τουλάχιστον,
όταν θα έχουν εξαφανιστεί...
Βλέπεις:
τα παγόβουνα λιώνουν,
οι αρκούδες δεν μπορούν
πια να κοιμηθούν
το χειμώνα, ο Αμαζόνιος
εξακολουθεί να αποψιλώνεται

- κι εγώ, το φυτό, δεν αισθάνομαι και τόσο καλά τώρα τελευταία...;)