Χωρίς σχόλια

Κάποτε...

Κάποτε το νερό κυλούσε. Και υπήρχαν δέντρα σ αυτόν τον τόπο. Οι ρίζες τους απλωνόντουσαν βαθιά μέσα στο χώμα. Ρουφούσαν διψασμένες το νερό κι αυτό ανέβαινε στον κορμό τους, στα κλαδιά και στα φύλλα. Κι εκείνα δυνάμωναν. Οσο πιο πολύ το νερό, τόση δύναμη. Τα κλαδιά των δέντρων λύγιζαν φορτωμένα καρπούς. Τα φύλλα άλλαζαν χρώματα, άλλοτε πράσινα, άλλοτε κόκκινα, άλλοτε κίτρινα κι άλλοτε έπεφταν. Κάθε εποχή είχε το χρώμα και τις μυρωδιές της.

Όμως χάθηκαν όλα αυτά. Τώρα υπάρχουν ερειπωμένες φωλιές πουλιών, κουφάρια ζώων και σπασμένοι κορμοί που βουλιάζουν μέσα στις λάσπες .

Κάποτε υπήρχε ζωή εδώ .

Εδώ υπήρχε ένα ποτάμι

Καχεκτικά διψασμένα δέντρα . Ικέτες που προσπαθούν να επιβιώσουν από τις λίγες στάλες βροχής . Μόνο που αυτή πέφτει όλο και πιό σπάνια πιά .
Τα ζώα έχουν φύγει από καιρό αναζητώντας ένα φιλόξενο μέρος που θα μπορούσε να τα ξεδιψάσει .

Κι’όμως εδώ υπήρχε ζωή !

Απομεινάρια ενός παγετώνα που έλιωσε , έγινε ποτάμι που κυλούσε για χρόνια ώσπου στέρεψε . Τα κρόταλα και η ξεραμένη κοίτη ψιθυρίζουν .
Ψιθυρίζουν ή φωνάζουν άραγε ;

Εδώ υπήρχε ένα ποτάμι !

η φωτογραφία είναι του nature